در متنی که این پژوهشگر و مترجم نوشته و آن را در اختیار ایسنا گذاشته آمده است: «آنچه از نگاه بیش‌تر منتقدان عرصه‌ی نشر کتاب پنهان می‌ماند و یا نادیده انگاشته می‌شود، این واقعیتِ تلخ است که بازار کتاب و شمار کتاب‌خوان‌ها در ایران بسیار محدود و در اصل فقیر و حقیر است و روز به روز نیز تحلیل می‌رود. هنوز اکثریتی بزرگ از مردم، که روزانه چندین ساعت از وقت خود را به تماشای برنامه‌های بی‌شمار کانال‌های تلویزیون ماهواره‌یی و داخلی و همچنین گشت و گذار در سایت‌های اینترنتی و "شبکه‌های اجتماعی" گوناگون می‌گذرانند، از خرید دو کتاب در سال و یک ساعت مطالعه‌ی کتاب در هفته تن می‌زنند.

خانواده‌ها در سبد خرید و هزینه‌های ماهانه خود نه تنها جایی برای نشریه و مجله و کتاب درنظر نمی‌گیرند، که سهل است، حتی به ندرت گذارشان به کتابخانه‌های عمومی منطقه و شهرشان می‌افتد تا به رایگان کتابی امانت بگیرند و بخوانند. بگذریم که حتی آن به‌اصطلاح فرهیختگان و روشنفکران و حتی اهل قلم و آنان که می‌نویسند و ترجمه می‌کنند نیز بسیار کمتر از آنچه از این طایفه انتظار می‌رود، اهل خرید و خواندن کتاب‌اند. از نسخه‌های اهداییِ یکدیگر هم فقط همان صفحه مزین به "هدیه به دوست..." را می‌خوانند و به این و آن نشان می‌دهند و به هر مناسبتی در سایت و "شبکه‌های اجتماعی" خود منتشر می‌کنند.

بدبختانه ادعای ما ایرانیان بسیار بیش‌تر از آن چیزی است که باید باشد. ما معمولاً نمی‌خواهیم جایگاه واقعی کشور و مردم‌مان را بپذیریم و در مورد خودمان دچار توهم هستیم. برای ما همواره و هنوز، همان شعار "همه هنرها نزد ایرانیان است و بس"! بس است و به‌هیچ وجه هم نیازی نداریم که این "هنرهای خدادادی و موروثی" را به‌روز کنیم؛ آخر همگی نخوانده ملّاییم و استاد!