آقای علی اصغر فانی در دیدار شُماری از اعضای چند تشکُل صنفی مُعلمان که در محل وزارتخانه آموزش و پرورش برگُزار گردید، پس از آنکه با پُرسشهای حاضران پیرامون سرنوشت وعده های خود در ابتدای کار و پاره ای از عملکردهای فعلی اش روبرو گردید، از موضع طلبکارانه به نشست خاتمه داد. او که به گونه نامُوفقی تلاش کرده بود با تکرار بافته های پیشین خود از پاسُخگویی طفره برود و حاضران را دست بسر کند، ترجیح داد این بار نه از دریچه ی وعده و بهانه، بلکه از درب اصلی پا به فرار بگذارد.

آقای فانی برای این رفتار بُزدلانه دلایل خوبی دارد. وعده های پُر سروصدای وی مبنی بر برداشتن "دغدغه معیشتی" از دوش مُعلمان و یا "افزایش پرداختی" به آنها، راهی به واقعیت پیدا نکرده است. تنها تغییر لمس پذیری که وی در وضعیت فرهنگیان ایجاد کرده، انداختن بار بیشتری از هزینه های درمان به گُرده آنها از طریق حذف خدمات دندان پزشکی و چشم پزشکی از تعهُدات بیمه فرهنگیان است.

همزمان، وزیر آموزش و پرورش پیرامون عملی ساختن قول پیگیری پرونده های مُعلمان زندانی و تبعیدی و پایان دادن به پیگرد امنیتی کوشندگان صنفی آنها نیز کارنامه روشنی برای ارایه کردن ندارد. بهانه های آقای فانی و دوستان برای شانه خالی کردن از تعهُدات خود، بسته به فشار مُعلمان در اشکال مُتنوعی عرضه شده است. آنها گاهی استقلال دستگاه قضایی و نامُمکن بودن دخالت قوه مُجریه در حُکمهای آن را پیش کشیده اند و زمانی نیز در یک چرخش 180 درجه ای، وزارت اطلاعات را مسوول مُعرفی کرده و "قول کُلی وزیر اطلاعات" در این زمینه را شادباش داده اند.

با وجود این، آقای فانی نه تنها مایل به دادن توضیح در باره وعده های دُروغ خود نیست، بلکه به نظر می رسد فریبکاری را حق خویش دانسته و خُرده گیری بر آن را توهین شخصی می شمارد. با این حال، نوع نگاه و روش وزیر کابینه "تدبیر و اُمید" را نمی توان یک رویکرد مُنفرد به حساب آورد. او گرد میزی نشسته که در صدر آن آقای روحانی با پرونده قطوری از وعده های بی سرانجام در برابر جا گرفته. از این رو نیز می توان بنا را بر این گذاشت که آنچه که در نمونه وی بازتاب یافته، سیاست مُشخصی است که بر ایجاد رابطه یکجانبه با مُخاطبان خود بنا شده است.

به بیان دقیق تر، جناح میانه حُکومت خواهان پُشتیبانی "پایین" از خود در برابر رُقبایش است، بدون اینکه حاضر باشد در برابر این حمایت گامی به سود آنها بردارد. همه هزینه ای که آقای روحانی و وُزرایش آمادگی پرداختش را دارند، مقداری وعده نپُخته اینجا و چند "خبرخوش" سوخته آنجاست.