ژرفایی که تضاد مزبور در دوره حاضر یافته است را می توان از تهدید آقای روحانی به برکناری از طریق "طرح عدم کفایت سیاسی" وی در مجلس دریافت که از زبان یک تشکُل خلع الساعه باند آقای خامنه ای به نام "کُمیته صیانت از منافع ایران" به میان آورده شده است.

با این حال خط و نشان مزبور بیشتر از آنکه نشانه ای از توان بازدارندگی و مانور این باند به شمار بیاید، ضعف و قرار گرفتن آن در تنگنا را گواهی می کند. توسُل "قهرمانانه" باند آقای خامنه ای به باند رقیب برای رهایی از فشار تحریمهای فلج کننده بین المللی، به ناگُزیر درب را به روی آن برای ورود به حیاط خلوت سیاست خارجی گشوده است.

در این نُقطه دو سیاست به گونه گُریز ناپذیری در برابر یکدیگر قرار می گیرند؛ باند غالب در پی استفاده از رُقبا برای چیرگی بر بُحران سیاسی و اقتصادی است و در مُقابل، جناح میانه نیز تلاش می کند از شرایط حاضر بهترین بهره وری را در جهت بهبود موقعیت خود در هیرارشی قُدرت ببرد. این به معنای درخواست شرایط برابر برای حرکت در پهنه سیاست خارجی نیز می شود.

تاکنون آقای خامنه ای و همدستانش امتیاز کلیدی رابطه با آمریکا را به گونه انحصاری در اختیار داشته و آن را بنا به منافع خویش هدایت کرده اند. فرستادگان رهبر باند ولی فقیه در پستوهای چارگوشه جهان دیپلُماسی مخفی به دیدار پایوران آمریکایی رفته اند و یا وی با واسطه های کاخ سفید در اندرونی اش پالوده خورده است.

مُکالمه تلفُنی حُجت الاسلام روحانی با آقای اوباما در سال گذشته، نشانه های شکل گیری توازن جدید در شکارگاه اختصاصی باند ولی فقیه را به نمایش گذاشت. از این رو، دیدار یا عدم دیدار آقای روحانی با رییس جمهور آمریکا در سفر اخیرش به نیویورک فقط می تواند بر شتاب روند به حرکت درآمده تاثیر بگذارد، در قطعیت آن اما تغییری نمی دهد.