در یک توافُق با آژانس در 30 اُردیبهشت، جمهوری اسلامی مُتعهد شده بود تا سوم شهریور در مورد پنج ابهام مربوط به فعالیتهای اتُمی خود روشنگری کند؛ وعده ای که رهبرانش فقط به طور مشروط به آن عمل کردند و ترجیح دادند در باره دو موضوع مُهم که دسترسی بازرسان به تاسیسات، اسناد و افراد کلیدی در پروژه هسته ای را در بر می گیرد، از همکاری و پاسُخگویی خودداری کنند.

اگرچه رژیم ولایت فقیه با این بازی در گذشته موفق شده است زمان تعیین تکلیف با ماجراجویی هسته ای را به عقب براند، اینک اما که بازی جدیدی با قواعد دیگری آغاز شده، استفاده از تاکتیک قبلی پیامدهای بی واسطه ای دارد که حاکمان ایران را زمان زیادی در انتظار پدیدار شدن خود نمی گذارد.

در همین رابطه آقای علی خُرم، یک مقام ارشد وزارت خارجه مُلاها می گوید: "مُذاکرات ایران و گُروه 1+5 به نوعی به بُن بست رسید و فاقد هرگونه پیشرفتی بود. یکی از علتهای این موضوع نیز این است که ایران نتوانست بر سر دو مورد از پنج توافُق خود با آژانس به همکاری برسد که این موضوع حلقه مفقوده ای بود که گُروه 1+5 در مُذاکرات با عُنوان عدم همکاری ایران مطرح کند و باعث شد که طرفین نتوانند گامهای بعدی را در مُذاکرات بردارند."

چنین می نماید که اشاره صریح پایور مزبور به مانع توافُق در نیویورک با هدف مُتوجه کردن مسوولیت به باند ولی فقیه و گردانندگان نظامی و امنیتی پروژه هسته ای باشد. با این حال، برای غرب این پُرسش که چه کسی در دستگاه قُدرت جمهوری اسلامی مانع پیشرفت مُذاکرات می شود، دارای درجه اهمیت اصلی نیست؛ مُهم برای آمریکا و اُروپا آن است که پروژه ساخت جنگ افزار اتُمی به گونه اثبات پذیری از روی میز حاکمان ایران کنار برود.