اگرچه این مجلس بود که حُجت الاسلام روحانی را دست خالی روانه کابینه اش کرد، اما کیست که نداند اُرگان فرمایشی مزبور با کُرسیهای مرحمتی و وُکلای "هدیه" بگیر، نقش مُهمی در تعیین مسیر در جدالهای کلان ایفا نمی کند. صحنه گردان چهارشنبه بازار تحقیر و زمینگیر کردن "دولت اعتدال"، آقای خامنه ای و شُرکای نظامی - امنیتی او بودند. دولت و نزدیکانش می توانند برای فرار از درگیر شدن با "رهبر"، واقعیت را انکار کرده و به توضیح شرمناک "اقلیت افراطی مجلس" پناه ببرند، اما این گُمراهی خودخواسته نه می تواند تبدیل مُعجزه آسا و همیشگی "اقلیت" به اکثریت در بزنگاه های حساس را توضیح دهد و نه به طور واقعی کُمکی به بهبود موقعیت پریشان "دولت اعتدال" در کشمکش با وی و شُرکایش کند.

نتیجه عملی گُریز از برابر حریف، اجبار به تلاش دایمی برای راضی و سرحال نگه داشتن او به منظور جلوگیری از یورش بعدی است؛ تاکتیکی که آقای روحانی و وزیر پیشنهادی اش می بایست ناکارایی آن را یکبار دیگر امتحان می کردند.

حُجت الاسلام روحانی برای جلب رضایت مجلس با تاکید بر اینکه نمی خواهد دانشگاه "باشگاه سیاسی" باشد، به رُقبایش اطمینان داد که دانشگاه را "آرام" نگه می دارد و آن را به "یک مرکز علمی مومن به و پایبند به اُصول نظام، انقلاب و خدمت گذار به ملت بُزُرگ ایران" بدل می سازد.

نامزد وزارت، آقای مُحمد نیلی، نیز در سُخنانی با همین مضمون به مجلس قول داد که از "غوغا سالاری و سیاست بازی در دانشگاه ها" جلوگیری خواهد کرد و در انتها با کُرنش تمام قد در برابر "اقلیت افراطی"، از "فتنه" اعلام برائت کرد و سپس سوگند خورد: "تا به امروز هیچیک از همکاران و خود من چه در گذشته و تا به امروز خُطوط قرمز ترسیم شده توسُط مقام مُعظم رهبری را زیر پا نگذاشته و نخواهیم گذاشت."