آقای اوباما در دوسال باقیمانده از دور پایانی ریاست جمهوری خود نیازمند کسب یک دستاورد چشمگیر در پهنه سیاست خارجی برای برقراری توازُن با ناکامیهای داخلی اش است. رسیدن به هدف مزبور نه فقط به خاطر کارنامه شخصی وی، بلکه به ویژه از زاویه انتخابات آتی ریاست جمهوری آمریکا و بهبود شانس دموکراتها در آن اهمیت یافته است.

از سوی دیگر، وی با از دست دادن اکثریت در سنای آمریکا، برای عملی ساختن برنامه ها و سیاستهای خود بیش از گُذشته به تفاهُم جمهوریخواهان وابسته خواهد بود. آنها در مورد بُحران هسته ای رژیم مُلاها خواهان افزایش فشار به موازات مُذاکره هستند و همچنین در مُخالفت با رویکردهای رییس جمهور آمریکا در برابر سوریه، عراق و افغانستان موضع سختی دارند.

در همین حال از یاد نباید بُرد که اجرایی شدن توافُق احتمالی آمریکا با جمهوری اسلامی، به ویژه در بخش مربوط به برچیدن تحریمها، مشروط به موافقت کُنگره این کشور است.

فشار دوگانه مزبور، آقای اوباما را که سیاستمداری عمل گرا شناخته می شود، ناگزیر به انتقال آن به طرفهای مُذاکره خود می سازد. این به مفهوم سخت تر شدن موضع آمریکا در مُذاکرات برای جلب رضایت کُنگره و سنا از یکطرف و به کار گرفتن تمام اهرُمها برای به سرانجام رساندن آن با هدف ترمیم موقعیت سیاسی دموکراتها از طرف دیگر است.

نتیجه فوری تحول مزبور برای رژیم مُلاها وداع با اُمید دستیابی به یک توافُق حداقلی است که بر آتش آن نه سیخ بسوزد و نه کباب! این فُرجه ای است که "نظام" با هر چه نزدیک تر شدن سقف زمانی رسیدن به "توافُق فراگیر" به عمامه اش، اشتیاق بیشتری به مطرح کردن آن یافته و براساس مُحاسبه "کاچی به از هیچی"، فُرمول "هر توافُقی بهتر از توافق نکردن است" را خاکسارانه در هر فُرصتی به طرفهای خارجی توصیه می کند.