تمدید مُذاکرات تمدید شده اگر چه به وضعیت ایجاد شده پس از "توافُق ژنو" استمرار می بخشد، اما همزمان عقب گرد روشنی از هدف اصلی آن یعنی، دستیابی به یک راه حل فراگیر در چارچوب زمانی مُشخص به حساب می آید. این طبیعی است که مُذاکره کنندگان آمریکایی و اُروپایی، نشست ناکام وین را با بهترین نورپردازی مُمکن روی صحنه ببرند، اما آنها تاکنون نتوانسته اند توضیح دهند که چرا باید مُذاکرات بر مبنای توافُق سوخته ژنو ادامه پیدا کند و مُلاها برحسب کُدام شواهد اطمینان بخشی در تابستان آینده با گذاشتن نُقطه پایان بر بُحران هسته ای خود موافقت خواهند کرد.

بر این اساس چنین می نماید که نشست وین نه تنها برخلاف علت تشکیل و مُفاد دستور کار خود به توافُق نهایی نزدیک نشد، بلکه چشم انداز رسیدن به آن را نیز به عقب راند. نخُست به این دلیل که غرب از استفاده از ابزار فشار برای وادار کردن مُلاها به توافُق چشم پوشی کرد و سپس، در تضاد با شرط اعلام شده مبنی بر بی نهایت نبودن مُذاکرات، در عمل بر آن صحه گذاشت.

زیانبار بودن این رویکرد از آنجاست که علت اصلی و در حقیقت تنها دلیل عقب نشینی مُلاها در ژنو که فشار تحریمهای فلج کننده است را نادیده می گیرد و نیز فضای لازم برای زیست آنها در برزخ بین این نشست تا آن نشست را فراهم آورده است. بدیهی است که برخورد مزبور کُمک زیادی به جدی گرفته شدن اراده طرفهای خارجی از جانب حاکمان ایران و جلوگیری از عُبور آنها از "مُهلت"های تعیین شده نمی کند.

با این حال، موفقیت رژیم ولایت فقیه در ناکام گذاشتن نشست وین از جنسی نیست که بتوان با آن فخر فروخت. چه، دستگاه حاکم موفق شده است تحریمهایی که اقتصاد کشور را به ورشکستگی کشانده و تاثیرات مشقت باری بر زندگی و معیشت میلیونها نفر به جا گذاشته را پابرجا نگهدارد، همچنین "نظام" توفیق یافته تنش خسارت بار و پُرهزینه با همسایگان، آمریکا و اتحادیه اروپا را تمدید کند و کشور را به گونه نمایان تری در تیررس سووظن، بی اعتمادی و دُشمنی جهان خارج قرار دهد و سرآخر، گردانندگان رژیم ولایت فقیه توانسته اند پروسه تبدیل ایران به یک کشور اقماری تحت سرپرستی تجاری و مالی قُدرتهای خارجی را چند گام به جلو ببرند.