هدف حاکمان ایران از این ابتکار، از سطح قُدرت نمایی و رجزخوانیهای معمول فراتر می رود. آنها آشکارا از شناخته شدن به عُنوان "بخشی از مُشکل" در بُحران منطقه ای "دولت اسلامی" وحشت دارند و تلاش می کنند موقعیت ناگُوار خویش را با کمترین هزینه مُمکن بهبود بخشند.

در این راستا حُجت الاسلام حسن روحانی، رییس جمهور رژیم مُلاها، بر مُناسبات زیر سووال جمهوری اسلامی با مُتحدان پُر خرج اش برچسب "ائتلاف منطقه ای" زده و مایل است این کفش پا خورده را به عُنوان جنس نو به بازار روانه کند.

در همین حال به خوبی روشن نیست بدون تغییر سیاست مُداخله جویانه و فرقه گرایانه جمهوری اسلامی در عراق، سوریه، لُبنان و فلسطین، ژست "ائتلافی" رژیم مُلاها چگونه می تواند به تصحیح موقعیت آن در جُغرافیای سیاسی منطقه کُمک کند. چه، مُشکل هرگز جمع نشدن اعضای این اُرکستر کنار یکدیگر نبوده، بلکه صدای بدآهنگی است که از همنوایی آنها برمی خیزد.

واقعی ترین تاثیری که ضیافت تهران می تواند داشته باشد، ارایه یک ابزار بیشتر برای تخریب مُناسبات بین جمهوری اسلامی و کشورهای عربی منطقه است که مُلاها را به تلاش برای تشکیل "هلال شیعی" و بی ثبات سازی خاورمیانه مُتهم می کنند. گیج سری حُکومت زیر فشار بُحران "حُکومت اسلامی" را از آنجا می توان برگرفت که زمان کوتاهی پیش از برپایی "کُنفرانس" یاد شده، آقای مُحمد جواد ظریف، وزیر خارجه مُلاها، پس از دیدار با همتای سعودی خود نوید "گُشایش فصلی تازه در روابط با عربستان" را داده بود.