در مملکت اسلامی ، کشور امام زمانی ( عج ) تصور چنین تنبیه هایی حال بهم زن است چه برسد به عملیاتی کردن آنها.مجموعه ی حاکمیتی باید فکر چاره ای برای برون رفت از این افت رفتارهای ضد اخلاقی جامعه را در اولویت خود قرار دهند.باور کنید دشمنان اگر نتوانند ما را از صحنه ی روزگار حذف کنند (که نمی توانند) ، کاری خواهند کرد تا خودمان ، خودمان را به ورطه ی سقوط و نابودی بکشانیم.

آلمان ها برای تسخیر دنیا اتحادی مثال زدنی داشتند و حاکمیت وقت برای تثبیت آنچه برای آینده ی کشورش اندیشیده بود ، ناگهان حقوق معلمینش را سی برابر کرد و آن معلمان بودند که مردمی ساختند که قدرت برپایی دو جنگ جهانی و بعد از آن همه نابودی و شکست ، قدرت بازسازی کشورشان را تا رسیدن به قله ی اقتصاد بزرگ دنیا ، پیش بردند، حال معلمین ما یا در حال کشته شدن هستند، یا در حال نابود کردن آینده ی کودکان کشورشان .

روی سخن ما با آن دسته از معلمینی که در راه انبیاء قدم گذاشته و با خلوص مثال زدنی کودکانمان را تربیت و آموزش می دهند نیست، بلکه نویسنده خود به عنوان یک معلم کوچک، نگران آینده ی فرهنگی کشور است .هشداری که اگر به جد چاره نشود و همچون گذشته از نظرها فراموش شود، بی شک باید منتظر رخداد فجایع از این عظیم تر باشیم.

با داشتن این همه نهاد بزرگ فرهنگی و دیدن انواع فعالیت های موازی در عرصه های مختلف فرهنگی ، جای نگرانی که نه ، جای تاسف هم دیگر پاسخگوی عمق فاجعه نیست.رسالت معلم هرگز برای توجیه هدف خود بی اخلاقی را بر نمی تابد ، یک دانش آموز هرچقدر هم باعث آزردگی معلم خود شده باشد ، مستحق رفتاری غیر اخلاقی نخواهد بود و قطعا چنین رفتارهایی را در بزرگسالی و در هر کاری که در اختیار داشته باشد عقده گشایی خواهد کرد .