واقعیت این است که این محکومیت بسیار هم " معنی دار" است. یک معنی آن این است که نقض حقوق بشر از سوی حکومتی که وی خدمتگزار آن است، وخیم تر از آنی ست که نمایندگان کشورها بتوانند در ساخت و پاختهای درونی بر آن سرپوش بگذارند. آنها دستکم در برابر دیدگاه عمومی جامعه خود هم پاسخگو هستند.

"معنی" دیگر این است که آقایان مذاکره کننده نتوانسته اند در خلال مذاکرات هسته ای راهی برای زیر فرش جارو کردن نقض حقوق مردم ایران بیابند، اگر چه کم هم در این زمینه مایه نگذاشته اند.

یک معنی دیگر هم این است که باج بگیران و مگسان دور دلارهای رژیم هستند که "غرض سیاسی" دارند. اینها همان کسانی هستند که به محکومیت جنایتهای رژیم رای ممتنع یا منفی می دهند و عموما خود نیز میانه ای با حقوق بشر ندارند و ضروری نمی بینند تا در این گونه موارد از خود شرم و حیثیتی نشان دهند.

قطعنامه محکومیت رژیم "معنی"های دیگری هم دارد؛ از جمله اینکه گزارشاتی که آقای احمد شهید از نقض حقوق بشر تهیه کرده، در مسیر رسیدن به دست اعضای سازمان ملل گم و گور نشده اند. یا اینکه بدین "معنی" است که فعالان حقوق بشر و جامعه ایرانی، خانواده قربانیان شکنجه، زندانی و اعدامی کارشان را درست انجام داده اند.

یک "معنی" مهم دیگر را هم که باید اشاره کرد این است که دیوار حاشای جمهوری اسلامی بلند است، ولی هر قدر هم بلند و قطور باشد، بازهم واقعیتهای بس ناهنجاری وجود دارد که هیچگونه دروغ پردازی و تزویر نمی تواند آن را پنهان کند.

کشور ما تبدیل به شکنجه گاه و زندان بزرگی برای مردم شده است که زندانبان آن حکومت جمهوری اسلامی است. از این رو این قطعنامه اکنون باید به شورای امنیت سازمان ملل رفته و بر اساس آن به طور عملی برای جلوگیری از ادامه نقض حقوق مردم ایران اقدام شود.

به گزارش رویترز، مجمع عمومی سازمان ملل قطعنامه‌ای را به تصویب رساند که طی آن نقض حقوق بشر در ایران و سوریه و کره شمالی را محکوم کرد.