در کنار این دیدار و اظهارات رسمی متعاقب آن، به نظر می رسد که این سفر دو بعد مهم سیاسی و عملیاتی دارد. در بعد سیاسی تصور آنست که این پیام به طرفهای غربی داده می شود که جمهوری اسلامی ایران گزینه هایی را برای شرائط پس از بن بست مذاکرات دارد و عزم خود را برای استقامت بر سر اهداف مشروع و منطقی هسته ای خود جزم کرده و در صورت عدم توافق، روابط گسترده تری را با دولتهایی چون روسیه دنبال خواهد کرد.

این موضوع طبعا با استقبال دولت روسیه مواجه خواهد شد که با شرائط نسبتا مشابهی در روابط با غرب به سر می برند. روسیه در یک سال گذشته و به دنبال تحریمهای غرب به گسترش روابط با دولتهای مستقل و غیر غربی و به ویژه چین و هند و ایران روی آورده است و مجموعه رفت و آمدها و قراردادهای منعقد شده اهمیت این وضعیت را نشان می دهد.

اما جدا از اینکه این پیام به طرف‌های غربی چقدر موثر باشد یا نه، موضوع دیگر آنست که دولت روسیه نیز از زمان روی کار آمدن آقای روحانی در ایران و عزم دولت برای یک سیاست خارجی تعامل گرا با غرب و به ویژه پس از بحران اوکراین، نگران حل و فصل پرونده ی هسته ای ایران شده و آن را از جهت احتمال همکاری های بیشتر ایران و غرب و نیز کاهش مسائل بین المللی و بالتبع امکان بیشتر غرب برای فشار بر روسیه، ناخوشایند می داند.

اگر چه روسیه از ابراز مخالفت با مذاکرات هسته ای خودداری کرده اما باوجود انتظار ایران، همچنان سکوت را ترجیح داده و طبعا کمکی به تسریع روند حل و فصل پرونده نمی کند. این سفر می تواند پیامی جدی به روسیه باشد که از حل و فصل موضوع هسته ای نگران نبوده و توافق در این موضوع لزوما به معنای حل همه مسائل با غرب و شکل گیری یک روابط گسترده میان دو سوی قضیه نخواهد بود.