گرچه به تجربه ثابت گردیده که مُخاطبان خارجی حُکومت در تعیین جهتگیری خود در برابر رژیم مُلاها، وزن زیادی برای نمایشهای تبلیغاتی آنها قایل نمی شوند، این امر اما مانع نشده که دستگاه حاکم بر ایران، مُهمترین رسالت خود در ترتیب نمایشهای خیابانی از این نوع را ارسال پیام به غرب و تلاش برای قانع کردن آنها به داشتن پُشتیبانی اجتماعی از سیاستها و رویکردهای خود قرار ندهد.

این هدف با ناکامی در سازمان دادن نمایشی یکدست به شکست کشانده شده است. در حالی که بخشی از شرکت کنندگان در تظاهُرات مزبور تصویرها و پلاکاردهایی علیه دولت آقای روحانی، مُذاکرات هسته ای و رابطه با آمریکا را در دست داشتند، رییس دولت به عُنوان سُخنران اصلی مراسم، مُخالفان خود را به "خیانت در پُشت جبهه" مُتهم کرد. در آغاز سُخنرانی وی نیز عده ای که در نزدیکی تریبون جا داده شده بودند، با اخلال در مراسم، علیه سیاست خارجی دولت به شُعار دادن پرداختند.

از سوی دیگر، تلویزیون تحت کُنترُل باند ولی فقیه هم به گونه گُسترده فعالیت مُخالفان باند رقیب را بازتاب داد و از جُمله شُعارهای سر داده شده علیه آقای رفسنجانی را پخش کرد. همچنین جناح میانه حکومت، پاسدار قالیباف را مُتهم کرده که تهیه کننده پُشت پرده مواد و امکانات تبلیغاتی مُخالفان دولت بوده است.

بر این اساس می توان ادعا کرد که تنها زاویه سازمان یافته در نمایش آشُفته چهارشنبه، سیستماتیک شدن اختلافهای دو باند رقیب و آرایش رسمی برای رویارویی و خُنثی کردن یکدیگر است.

ویژگی دیگری که تظاهرات دولتی 22 بهمن به سطح آورده، تقدم یافتن منافع مُستقل جناحهای حُکومتی بر "مصلحت نظام" است؛ امری که تا پیش از این، همه اجزای تشکیل دهنده دستگاه قُدرت، به ویژه در تریبونهای علنی و صحنه های رو به خارج، بدان مُتعهد بودند.