تبعات لژیونر شدن زنان

اگر زنان ورزشکار ایرانی می توانستند به لیگ های حرفه ای خارج از کشور راه یابند شرایط حاکم بر ورزش بانوان تا حدودی متفاوت تر می شد، به این ترتیب که زنان محجبه و ورزشکار ایرانی وجهه ای بین المللی و شناخته شده تر پیدا می کردند و می توانستند پیشرفتی جهش وار را تجربه کنند.

از سوی دیگر، حضور زنان ورزشکار ایرانی در لیگ های حرفه ای خارج از کشور می توانست تجارب زیادی برای این دست از ورزشکاران به همراه داشته باشد که انتقال این تجارب بین المللی به ورزش ایران ارتقای ورزش زنان کشور را نیز رقم می زد.

لژیونر شدن زنان ورزشکار ایرانی می تواند تبعات مثبتی برای جامعه ورزش زنان ایران به دنبال داشته باشد، اما محدودیت های همیشگی باعث شده است این ورزشکاران با وجود توانایی فنی بسیار بالاهمچنان به لیگ های داخلی محدود باشند.

حجاب، اولین مانع

بانوان ورزشکاری که طی سال های اخیر تا آستانه لژیونر شدن پیش رفتند برای حفظ حجاب خود قید همه چیز را زدند، از قراردادهای چندصد هزار دلاری گرفته تا اخذ اقامت یک کشور خارجی. رعایت حجاب اسلامی مهم ترین دلیل برای لژیونرنشدن زنان ورزشکار ایرانی است، هیچ کدام از باشگاه های خارجی که خواهان بازیکنان زن ایرانی بودند با مساله حجاب کنار نمی آمدند و به عبارتی فعالیت یک زن ورزشکار در حالی که حجاب خود را رعایت کرده است برای آنها پذیرفتنی نبود، این در حالی است که هیچ کدام از ورزشکاران زن ایرانی حاضر نشدند برای بازی کردن در یک تیم خارجی از حجاب خود بگذرند.

مریم رحیمی، پدیده دو سال اخیر فوتبال بانوان، نمونه بارز بازیکنانی محسوب می شود که به خاطر اصرار بر رعایت حجاب نتوانست لژیونر شود. مهر90 ، تیم ملی فوتبال بانوان ایران در دبی نایب قهرمان رقابت های قهرمانی غرب آسیا شد، جایی که مریم رحیمی، فوروارد هجده ساله تیم ایران با درخشش بی نظیر در این رقابت ها مورد توجه چند تیم اماراتی قرار گرفت، اما این انتقال به لیگ امارات که می توانست قراردادی چند صد هزار دلاری برای مریم رحیمی به دنبال داشته باشد به خاطر نپذیرفتن حجاب این بازیکن از سوی تیم های اماراتی منتفی شد.

حضور بازیکنان زن ایرانی در تیم های خارجی به دلیل رعایت حجاب بارها منتفی شد، این در حالی است که فدراسیون فوتبال می توانست برای رفع این مشکل پیشقدم شود و برای لژیونر شدن فوتبالیست ها و فوتسالیست های زن ایرانی اقدامی کارساز انجام دهد.

غربت و دوری از خانواده

بهناز خیاط، دروازه بان تیم ملی فوتسال بانوان می توانست با حضور در لیگ فوتسال اسپانیا همه نگاه ها را به خود معطوف کند، اما این انتقال بنا به دو دلیل عملیاتی نشد.

نخست این که شرایط ادامه تحصیل خیاط در اسپانیا به وجود نیامد و دوم این که دروازه بان شماره یک تیم ملی فوتسال بانوان تحمل دوری از خانواده را نداشت.

بهناز خیاط در این رابطه به سایت جام جم ورزشی گفت: تیمی که خواهان من بود حتی حجاب من را پذیرفته بود، اما به هر حال این انتقال مهیا نشد چرا که احساس کردم زندگی در اسپانیا آن هم بدون خانواده خیلی سخت است. من همچنان منتظر فرصتی هستم تا به لژیونر فوتسال بانوان تبدیل بشوم.

نیلوفر اردلان، کاپیتان تیم ملی فوتبال بانوان نیز وضعیت مشابه با بهناز خیاط دارد؛ به این ترتیب که او هم نتوانست به خاطر خانواده اش لژیونر شود. نیلوفر اردلان در سال 88 با پیشنهاد 150 میلیون تومانی یک تیم اماراتی روبه رو شد، همه چیز برای انتقال او مهیا بود، اما از آنجا که همسر و فرزند اردلان مجوز اقامت امارات را نداشتند این انتقال منتفی شد.

دستمزدهای پایین

یکی دیگر از عواملی که باعث شد پای بازیکنان زن ایرانی به لیگ های خارج از کشور باز نشود، میزان پایین دستمزدها در این لیگ ها یا فرق نکردن آن با دستمزدهایی است که در لیگ های داخلی به بازیکنان پرداخت می شود.