جمهوری اسلامی پس از 36 سال در برابر قدرتی تمکین نمود که از او به شیطان بزرگ یاد و همواره خود را دشمن و رقیب آن معرفی میکند تا در بین جریان ضد آمریکایی در منطقه، جایگزین جماهیر شوروی پیشین شود. مذاکرات اخیر این سلاح را از رژیم گرفت.

خامنه ای مجبور شد رضایت کدخدای جهان و به تعبیر خودش شیطان بزرگ را طلب کند و عملا به رهبری آمریکا در جهان تن بدهد. او پیش تر اعلام کرده بود؛ توافق می بایست یک مرحله ای باشد ، شفاف باشد، تحریم ها یک جا برداشته شود و نیاز حکومت به 190/000 سو اورانیوم غنی شده به رسمیت شناخته شود.

اما عملا هیچ یک از این خواسته ها در بیانیه اخیر محقق نشد و در عمل، آب سنگین اراک تغییر کاربران میدهد، فرد و تعطیل میشود، نطنز به شدت محدود میشود، بازرسی های سرزده به شدت افزایش می یابد، برنامه هسته ای رژیم تحت کنترل آمریکا هر گاه اراده کند میتواند تحریم ها را اعاده نماید.

این در حالی است که میلیاردها دلار از جیب مردم فقیر و ستمدیده ی ایران برای راه اندازی چنین مراکزی هزینه کردند، دانشمندان هسته ای انها قربانی شدند و مردم را با تحریم های بین المللی روبرو ساختند. اگر چه توقف این هزینه های بی حاصل در هر مرحله ای به سود مردم ایران است و نفع مردم در برابر نفع خامنه ای و دلواپسین قرار دارد، برنامه هسته ای از ایتدا بی راهه بوده است.

این مذاکرات البته موجب عمیق تر شدن شکاف در حاکمیت شده و جنگ قدرت بین دلواپسین با سایر جناح های موجود در قدرت را تشدید کرده که به سود مردم ایران خواهد بود .

همچنین موجب میشود سطح انتظار ملی برای رسیدن به مطالبات قانونی افزایش پیدا کند و طبقاتی چون کارگران، معلمان، پرستاران، بازنشستگان ، دانشجویان و مدافعین حقوق بشر و دمکراسی بر شدت اعتراضات و اعتصابات خود بیفزایند . در عین حال، هر اندازه رژیم بیشتر به درون مناسبات بین المللی کشانیده میشود، از قدرت سرکوب بی محابای او کاسته میشود و امکان گسترش مبارزات اجتماعی تقویت میگردد.