اگر چه نیروی انتظامی تحت فرمان حُجت الاسلام روحانی نیست و بدین سبب سُخنان وی بار اجرایی ندارد، اما حتی ابراز آن نیز برای به وحشت افکندن رقیبان و برانگیختن سراسیمه سه کلان آخوند حُکومتی در قُم و 121 نماینده مجلس مُلاها کافی بود.

آنها در واکُنشهای تُند خود، همچنانکه آقای روحانی را از "فراهم کردن بستر برای دُشمنان" پرهیز دادند، همزمان سُخنان او را برابر با "چراغ سبز به افراد آلوده به انواع مفاسد اخلاقی و مجالس کثیف" ارزیابی کردند.

در معرکه بر پا گردیده پیرامون این مساله، آنچه که به گونه برجسته ای خودنمایی می کند، اعتراف به ارتباط بی واسطه بین "اجرای احکام اسلام" با پُلیس و چُماق است. در حالی که فرهنگ و شریعت به ظاهر امری وجدانی و اعتقادی مُعرفی می شود، مُتولیان اش تنها از راه توسُل به قهر و اعمال زور می توانند آن را در جامعه ترویج کنند.

این پدیده اما فقط مُختص نظام ولایت فقیه نیست. از "طالبان" تا "بوکو حرام" و از "حکومت اسلامی عراق و شام" تا "الشباب"، در قلمرو هیچیک از برادران عقیدتی "جمهوری اسلامی"، دین یک انتخاب نیست، بلکه اجباری ست که سُلطه "حاکم اسلامی" را تضمین می کند و تنها منبعی است که وی برای توجیه مشروعیت سیاسی تصرُف و اداره قُدرت در اختیار دارد.

بنابراین دستگاه قهر در این ساختار، کارکردی دوگانه می یابد. بدین گونه که به مُوازات وظیفه کلاسیک خود در پاسداری از قُدرت در برابر دُشمنان و تهدیدهای مُشخص، همزمان بازوی ایدیولوژیک آن برای مهار و به اطاعت واداشتن جامعه به گونه فراگیر نیز به شمار می رود.