از این جماعت کینه‌جوی بی‌منطق و زورگو رفتاری غیر از این انتظار نمی‌رفت و همواره آمادگی مواجه با این نابخردان و کینه‌توزان را داشته‌ام . اینگونه برخوردهای ناجوانمردانه جماعت مست قدرت کاذب که اندکی وجدان در وجودشان نیست امثال من را مصمم‌تر و با انگیزه‌تر می‌نماید ولی آنچه برایم قابل درک نیست برخوردهایی است که بعضا از جانب برخی از دوستان مشاهده می‌نمایم؛ برخوردهایی که بسیار دردآور‌تر از برخورد دشمنان و مخالفان است.

وقتی با برخی دوستان فعال از تشکل‌های سیاسی مدافع حقوق بشر مواجه می‌شوم که از من سؤال می‌کنند " چرا کم‌کار شده‌ای ودیگر فعالیت هنری را کنار گذاشته‌ای؟!! " . سؤالی که بارها تکرار شده است. آن موقع بیشتر می‌فهمم که چرا در اینجای تاریخ قرار گرفته‌ایم .

وقتی بعد از دو سال ممنوعیت از تدریس دوستانی که از همکاران سابق بوده‌اند و مجددا به کار برگشته‌اند ، تنها به دلیل محروم شدن من توسط عوامل زورگوی قدرت، از برقراری ارتباط با من هراس دارند و دوستی خود را با من در گذشته کتمان می‌کنند، از خیلی چیزها حالم بهم می‌خورد . می‌دانم این حس بد را خیلی‌ها تجربه کرده‌اند .

وقتی آن برخورد ناجوانمردانه با جعفر پناهی صورت گرفت و آن احکام ناعادلانه برایش صادر شد حتی یک نفر از بزرگان هنر، به ویژه هنر سینما در مقابل این بی‌عدالتی تمام قد نایستاد. وقتی نسرین ستوده و نرگس محمدی مورد ظلم واقع شدند جامعه حقوقی ما که باید در جهت احقاق حقوق انسان‌ها کوشا باشند، آن‌گونه که باید فریاد برنیاوردند.

همین رفتارها را در مورد روزنامه‌نگاران، دانشجویان، اساتید و دیگر اقشار جامعه شاهد بودیم و دم نزدیم . چه توجیه قشنگی نیز پیدا کرده‌ایم و اینکه قرار نیست همه در زندان باشیم. غافل از این‌که آنکه اسیر است ماییم. اسیر خودخواهی، راحت‌طلبی، محافظه‌کاری و فرصت‌طلبی.