بیمه طلایی بعد از تبلیغاتی چند ماهه، از اردیبهشت سال 89 برای فرهنگیان شاغل برقرار شد. طبق اظهارات وزیر وقت آموزش و پرورش نیمی از حق بیمه طلایی کارکنان ، توسط وزارتخانه و نیم دیگر توسط شخص بیمه شده پرداخت می شد.

وزیر سابق آموزش و پرورش بیمه طلایی را گامی بزرگ در جهت آرامش و اطمینان خاطر فرهنگیان اعلام کرد . نا مشخص بودن منابع مالی برای پرداخت سهم وزارتخانه و کوتاه مدت بودن قرارداد از همان آغاز دو مشکل اصلی این طرح بود.

وزارت آموزش و پرورش اعتبار مالی بیمه طلایی را از طریق صرفه جویی در منابع دیگر بودجه تامین می کند. با توجه به کسری بودجه مزمن این وزارتخانه روال پرداخت سهم وزارتخانه از همان آغاز با تاخیر همراه بوده و معمولا ابتدا حق بیمه به طور کامل از حقوق کارکنان کسر می شود و آموزش و پرورش بعد از تامین اعتبار، سهم وزارتخانه را به حساب کارکنان واریز می کند. با توجه به کسری بودجه ، بیمه طلایی روی دست آموزش و پرورش مانده است.

آموزش و پرورش اعتبارمالی برای تامین هزینه بیمه طلایی را ندارد و از طرفی نمی تواند این طرح را کنار بگذارد. در نتیجه بیمه طلایی به تدریج رنگ باخته و تبدیل به آهن زنگ زده شده است.

علی اصغر فانی وزیر آموزش و پرورش مهر ماه سال 92 در واکنش به تبلیغات وزیر سابق که ابتکار بیمه طلایی را به نام خود ثبت کرده، گفت: 'اولین بار لفظ بیمه طلایی را بنده به کار بردم. در سال 1384 بود و من سرپرست بودم...

اشاره فانی به 70 روزی بود که در سال 84 از سوی احمدی نژاد به عنوان سرپرست آموزش و پرورش منصوب شد. به رغم اظهارات تبلیغی دو وزیر و دعوا بر سر 'لفظ بیمه طلایی'، هیچ یک نتوانسته اند منابع مالی پایداری برای بیمه تکمیلی فرهنگیان در بودجه پیش بینی کنند.

هر سال در اردیبهشت ماه با پایان قرارداد یکساله مسئولان باید راه بیفتند و با خواهش و تمنا یک شرکت بیمه را راضی به عقد قرار داد کنند.

نکته مهم که در کنار نبود بودجه پایدار ، بیمه تکمیلی فرهنگیان را از اعتبار انداخته است، عقد قرارداد کوتاه مدت (یکساله) با شرکتهای بیمه است. شرکتهای بیمه هر سال در اردیبهشت ماه برای تمدید قرار داد، مبلغ بیشتری طلب می کنند و آموزش و پرورش که اعتنبار معینی برای این امر اختصاص نداده و قادر به افزایش مبلغ قرارداد نیست ، بعد از چانه زنی و مدتی سرگردانی ، سراغ شرکت بیمه ضعیف تری می رود که با حق بیمه کمتر حاضر به عقد قرار داد جدید می شود.

مساله ای که مسئولان آموزش و پرورش تا کنون به آن توجه ندارند این است که شرکت های بیمه اعم از دولتی یا خصوصی موسساتی انتفاعی هستند و مساله مهم برای آنها تامین سود است و چانه زنی و لابیگری می تواند در حد دو سه درصد قیمتها را تغییر دهد. وقتی شرکت بیمه حق بیمه را برای هر نفر 60 هزار تومان اعلام می کند و آموزش و پرورش با خواهش و تمنا این مبلغ را به نصف تقلیل می دهد، شرکت بیمه این کسری را از جیب خود پرداخت نمی کند بلکه خدمات ارائه شده به بیمه گذار را از نظر کمی و کیفی پایین می آورد.

همه موسسات خدماتی به اندازه پولی که مصرف کننده می پردازد به او خدمات می دهند .

شرکتهای بیمه هم تابع همین اصل هستند. یعنی بیمه گذار به نسبت حق بیمه ای که می پردازد از خدمات بیمه بهره مند می شود. اگر بعضی وزارتخانه ها و نهادها از بیمه تکمیلی با شرایط عالی برخوردارند ، پول بیشتری می پردازند و لزوما حق بیمه از حقوق کارمند کسر نمی شود بلکه ممکن است از محل درآمدهای دستگاه یا از محل بودجه خاص ،تامین می شود.

بالاخره بعد از 5 سال مسئولان آموزش و پرورش این نتیجه رسیدند که با حق بیمه 26 هزار تومانی نمی توان از خدمات بیمه طلایی بهره مند شد . مدتی است که مقامات می گویند که بیمه طلایی را در سه یا چهاربسته به کارکنان عرضه می کنند. یعنی هرکس پول بیشتری بدهد خدمات بیشتر و بهتری دریافت می کند. مطابق این طرح وزارتخانه مبلغ ثابت 13 تا 15 هزار تومان را به عنوان سهم دستگاه از بیمه طلایی پرداخت می کند . اما کیفیت و کمیت خدمات بیمه، بستگی به سهم بیمه گذار (کارمند) دارد که بین 10 تا 40 هزار تومان بابت هر نفر متغیر است.

در این طرح کیفیت و کمیت خدمات بیمه تکمیلی متفاوت است و انتخاب نوع بسته با کارکنان است.

در میان این بسته ها فقط خدمات بسته شماره 1 تا حدودی به تعریف بیمه طلایی نزدیک است. برای استفاده از خدمات بسته شماره 1 ، یک فرهنگی با 2 نفر افراد تحت پوشش باید ماهانه مبلغ 120 هزار تومان حق بیمه پرداخت کند که مبلغ نسبتا سنگینی است. با این وصف باز هم شرکتهای درجه یک بیمه حاضر به عقد قرارداد با آموزش و پرورش نیستند و آموزش و پرورش چاره ای جز انعقاد قرارداد با شرکتهای ضعیف تر ندارد.

به گفته محمد بطحایی معاون پشتیبانی وزارت آموزش و پرورش قراردادی با بیمه آتیه سازان حافظ تا اول مهر 94منعقد شده است که حق بیمه حدود 30 هزار تومان پیش بینی شده که نیمی از آن را دستگاه و نیم دیگر را بیمه شده پرداخت می کند.

تمدید قرارداد در شرایطی صورت گرفته که برخی از فرهنگیان از خدمات شرکت بیمه آتیه سازان حافظ راضی نیستند. نکته شگفت انگیز اینکه ادیانی مدیرعامل شرکت بیمه آتیه سازان به فارس گفته که قرار داد برای مدت یکسال تمدید شده و اظهارات او با صحبت های آقای بطحایی معاون پشتیبانی وزارت آموزش و پرورش تناقض دارد.

برخی از معلمان از اینکه هرسال در اردیبهشت ماه موضوع بیمه طلایی فرهنگیان رسانه ای می شود گلایه دارند. کارکنان اغلب وزارتخانه ها و نهادهای دولتی از بیمه تکمیلی با کیفیت بهتر و یا مشابه استفاده می کنند، اما بیمه آن ها عنوان طلایی ندارد.

در این میان فقط بیمه طلایی فرهنگیان است که هر سال، نقل مجالس و محافل و دستمایه تبلیغات وزیر و مسئولان این وزارتخانه می شود. خوب است مدیران ارشد آموزش و پرورش از خود سوال کنند که چرا بیمه تکمیلی وزارتخانه های دیگر و بانک ها و نهاد ها رسانه ای نمی شود و بحثی بر سر میزان حق السهم دولت و کارکنان و کمبود و نبود اعتبار مالی صورت نمی گیرد؟

بازنشستگان فرهنگی که با افراد تحت تکفل خود حدود یک میلیون و سیصد هزار نفر هستند، بیش از شاغلان فرهنگی به بیمه تکمیلی قوی و مطمئن و بادوام نیاز دارند، زیرا افراد بالای 60 سال بیشتر در معرض بیماری قرار دارند و پرداخت هزینه های سنگین درمانی یکی از نگرانی های اصلی بازنشستگان بخصوص بازنشستگان کم درآمد است.