روز چهارشنبه، مجلس مُلاها اعلام کرد طرح جدیدی را با موضوع "الزام دولت به حفظ دستاوردهای هسته ای" در دستور کار خود قرار داده است. طراحان این ژست امید دارند که به وسیله آن مُخاطبان آمریکایی و اُروپایی، فاکتور وجود فشار و مُقاومت در لایه های میانی حُکومت را در مُحاسبات خویش منظور کنند و با نگاه به آن، خواسته های شان را مُلایم تر سازند.

طرح مزبور اگر چه ویژگی جدیدی ندارد و آن را بیشتر می توان متن کتبی شده ادعاها و رجزخوانیهای شفاهی معمول حُکومت دانست، با این حال از نوآوری نیز بی بهره نیست. مجلس مُلاها از "بررسی اُولویت دار" طرح خود خبر داده است؛ یک فُرمول تازه که ابداع آن با وجود امکان بررسی طرح با مکانیزمهای پیش بینی شده یک تا سه فوریتی، پُرسش برانگیز جلوه می کند.

پرهیز مجلس مُلاها از دقیق سازی روند بررسی و آویختن به عبارت کشدار "اُولویت دار"، خالی بودن مُشتی که مجلس نشان داده را جار می زند. آنها با افکندن دُزدانه سنگ در میدان و نیم خیز شدن برای فرار، آشکار ساخته اند که طرح یاد شده نه فقط در شکل، بلکه در مضمون نیز از سطح رجزخوانیهای شناخته شده فراتر نمی رود و نمی تواند هم برود. این قانع کننده ترین سند برای اثبات حُضور هراس آور یک اهرُم فشار نیست.

یک روز پیشتر، حاکمان ایران با همین هدف یک معرکه چندش آور خیابانی را نیز با اجساد قُربانیان جنگ به راه انداختند که می بایست افزون بر آن، به طرفهای مُذاکرات هسته ای برخورداری آنها از پُشتیبانی اجتماعی را هم نشان می داد. اما این واقعیت که داشتن یک جمعیت هلهله زن آماده به خدمت هنوز برای ارسال پیام سیاسی کافی نیست را آشُفتگی معرکه و تلاش دستجات گوناگون حُکومتی برای گرفتن سواری اختصاصی از آن به خوبی یادآور گردید.

در حالی که مُخالفان تُرمُز بُریده دولت در اُردوی ولایت، از این فُرصت برای حمله علیه آن و نمایش قُدرت بهره می بردند، در گوشه ای دیگر، سپاه پاسداران و سرکردگان جنگ هشت ساله نیز مسوولیت تبهکارانه خود در کُشتار جوانان کشور را فعالانه زیر تابوتهای آنها رُفت و روب می کردند. همزمان، یک دسته دیگر حُکومتی، موقعیت را برای از نم بیرون آوردن آقای احمدی نژاد، گُماشته یاغی شده ولی فقیه، مُناسب دیده بود. و سر آخر، در این همهمه صدای صاحب معرکه، آقای علی خامنه ای هم که از "نازل شدن" اجساد قُربانیان در "لحظه نیاز" شادمانی می کرد، – اگر چه به سختی - شنیده می شد.