وی که به معلولیت مادرزادی در دست راستش دچار است، درباره‌ی وضعیتش به خبرگزاری "مهر" می‌گوید: «ما در سال‌ ۱۳۹۰ در کشور ایتالیا به مقام قهرمانی جهان و در سال ۱۳۹۱ در کشور فرانسه به مقام سومی جهان دست یافتیم. اما پس از آن، فدراسیون جانبازان و معلولان به مشکلات مالی برخورد کرد و در سه سال گذشته به مسابقاتی اعزام نشدیم.»

کاپیتان ۱۱ سال گذشته تیم فوتسال معلولان ایران، ادامه می‌دهد: «باوجود آنکه ملی‌پوش هستم اما ۵-۶ سالی می‌شود که در مردادماه به این کار مشغول می‌شوم. بیکار هستم و از طرفی انجیرفروشی درآمد خوبی دارد. تابستان انجیر می‌فروشم و یک مغازه ضایعاتی در نوکنده دارم که پس از تابستان آنجا مشغول هستم. سه تا بچه دارم که باید شکم آن‌ها را سیر کنم. خدا را شکر که پیش زن و بچه‌هایم شرمنده نیستم.»

او با گلایه از مسوولان اضافه می‌کند: «انتظار زیادی از مسوولان دارم اما آن را برآورده نمی‌کنند. متاسفانه هرکسی به فکر فک و فامیل و منفعت خودش است. چرا منِ ملی‌پوش باید در این گرما انجیرفروشی کنم یا ضایعات بخرم؟ شما می‌بینید که صورت من چقدر سیاه است، پوستم از اول این رنگی نبود، به خاطر کار در زیر آفتاب به این روز افتادم! دست‌هایم را نگاه کنید که به چه روزی افتاده‌اند (دست‌هایش را نشان می‌دهد که زخمی و پینه بسته است). پسرم (رسول) بیماری کم‌خونی دارد و بیمه تامین اجتماعی هم نیستیم. از صندوق حمایت از قهرمانان انتظار دارم به من توجه کنند.»