با پایان مُهلت 90 روزه ای که توافُق وین به منظور گذراندن پروسه سیاسی و قانونی توافُق از سوی طرفهای آن تعیین کرده بود، اینک فاز اجرای تعهُدات و شرطهای پذیرفته شده به جریان افتاده است.

این در حالی است که دستکم به گونه علنی روشن نیست روند رسمیت یافتن این توافُق از سوی رژیم مُلاها چگونه بوده و از کُدام ایستگاه ها گذر کرده است؛ چرا که تلاش برای تصویب توافُق هسته ای در مجلس مُلاها شکست خورده و نهاد اصلی تصمیم گیری، "رهبر"، از اعلام نظر مُخالف یا مُوافق در باره آن خودداری کرده است.

با این همه، روشن است که بدون موافقت پنهانی و تعهُد رسمی آقای خامنه ای که سر رشته و مهار فعالیتهای اتُمی "نظام" را در دست دارد، در اساس نه مُذاکره ای انجام می شد و نه توافُقی صورت می گرفت. بی اعتنایی طرفهای توافُق به مُبهم ماندن وضعیت فُرمال و رسمی آن، نه فقط گواهی می دهد که آنها طرف حساب خود را کس دیگری می دانند و با او بسته اند، بلکه اعتبار بین المللی نهادهای فرمایشی و زیر دست قُدرت حقیقی را نیز محک می زند.

مُهلت 90 روزه در حقیقت فُرصتی گرانبها به آقای خامنه ای برای عقب نشینی مُنظم و سر کشیدن مُحترمانه "جام زهر" بود. وی اما با هراس خفت بار از پذیرفتن مسوولیت "نرمش قهرمانانه"، این شانس را از دست داد. او ترجیح داد در پس اُردوی گیج و به هم ریخته اش پنهان شود و طوق شکست را به گردن آنها بیاندازد.

در عمل اما هیچکس، نه کارگُزارانش در دولت، نه گُماشتگانش در مجلس و نه همدستانش در آرگانهای نظامی و امنیتی حاضر نشدند روی صحنه بیایند و در نقش بُز قربانی، "جام زهر" را به نیابت از او سر بکشند. برعکس، آنها از این خلاء برای سفت کردن موقعیت خود در دستگاه قُدرت البته به هزینه "رهبر"، بهره گرفتند.

در نتیجه، در انتهای گذار توافُق از "روند سیاسی و قانونی"، "مقام مُعظم" هم چوب و هم پیاز را خورد!