گرچه حضور "آقا" در این بُرش زمانی در میان معرکه، بی هنگام و عجیب به نظر می رسد، اما یک نگاه دقیق تر نشان می دهد که حرکت وی به خوبی با نمایش حقیرانه ای که در طول دوران مُذاکره و عقب نشینی روی صحنه علنی و در برابر چشم جامعه بازی کرده، سازگاری دارد.

آقای خامنه ای هرگز حاضر نشد به گونه شفاف و علنی مسوولیت "عقب نشینی قهرمانانه" را بپذیرد و شانه زیر پیامدهای آن بدهد. برعکس، او تمام کوشش خود را به کار بُرد تا توافُقات و وعده هایش با طرفهای خارجی را محرمانه نگه دارد و کارگُزاران اش که آنها را اجرایی می کردند را بانی و مسوول مُعرفی کند.

اینک او گمان می کند آب از آسیاب افتاده است و بهترین هنگام برای جهیدن بر پُشت نهادهای زیر دست اش و همراهی با قافله "زهر" خوردگان فرا رسیده است. مُشکل اما اینجاست که کسی را پیدا نمی کند که به جای او شوکران نوشیده باشد.

نقشه راه وی برای وارد شدن به معرکه از در پُشتی و پس از ورود مجلس و شورای امنیت ملی، با شکست روبرو شده است. از همین روست که برای "مقام مُعظم"، دستگیره ای جُز یک مصوبه محرمانه شورای امنیت ملی که پیش از اعلام درخواست ریاکارانه وی مبنی بر "طی مسیر قانونی و پیش بینی شده" به تصویب رسیده، برای آویختن باقی نمانده است.

او با مبنا قرار دادن مُصوبه مزبور برای مُوافقت خود، به ناکامی در مُدیریت زیرمجموعه اش اعتراف کرده است. چه، هرگاه به راستی قصد تکیه زدن به این سند را می داشت، نیازی به وارد کردن دولت و مجلس برای گذراندن "برجام" نداشت.

شرط هایی را که آقای خامنه ای در نامه اعلام مُوافقت با مُصوبه اُرگان زیردستش (شورای امنیت ملی) آورده، نمی توان و نباید جدی گرفت. او با هدف آرایش سند ورشکستگی اش و حفظ چهره، فقط رجز خوانیهای نمایشی و بیهوده خویش در باره "خط قرمز"، "عدم اعتماد" و جُز آن را کتبی کرده است. تنها تاثیر عملی این ژست بی موقع، در اختیار گذاشتن میدان برای ابواب جمعی "دلواپس" خود به منظور حمله و باجیگیری از جناح رقیب است.

آیت الله علی خامنه ای یک بازنده بد و بُزدل است، اما این هنوز برای رهانیدن گریبان خود از چنگ جامعه کافی نیست.