به گزارش دویچه وله، آندره گلوکسمان از مغزهای متفکر جنبش جوانان و دانشجویان بود که در ماه مه ۱۹۶۸ فرانسه و به همراه آن جهان غرب را به لرزه انداختند. او در آن زمان مارکسیستی معتقد بود و به افکار مائوئیستی گرایش داشت.

گلوکسمان به همراه سایر اندیشوران چپ‌گرای نحله معروف به "فیلسوفان جدید"، مانند برنار هانری لوی، در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ از تفکرات جزمی فاصله گرفت و به این دیدگاه رسید که تمام ایدئولوژی‌های نظام‌وار (سیستمی) و تعصب‌آمیز به بردگی و فاشیسم منجر می‌شوند. او در رشته‌ای از مقالات فلسفی و سیاسی نشان داد که کمونیسم هم می‌تواند مانند فاشیسم به نظامی توتالیتر (تمام‌خواه) منجر شود.

گلوکسمان از آن پس به دفاع راستین و پرشور از آزاداندیشی پرداخت و هر گونه استبداد و خشونت و ستم انسان بر انسان را رد کرد. او از نظر سیاسی به سوسیالیسمی باز و مدرن با گرایش بنیادی به حقوق بشر و آزادی‌های مدنی اعتقاد یافت.

دفاع از ستم‌دیدگان

آندره گلوکسمان، به ویژه در دوران پختگی فکری، به مدافع سرسخت حقوق بشر، دوستدار همه انسان‌ها، فارغ از رنگ و پوست و اعتقادات آن‌ها بدل شد. در فرانسه و اروپا جنبش‌های دفاع از اقلیت‌های قومی، جنسی و نژادی همواره از حمایت صادقانه‌ی گلوکسمان برخوردار بودند.

فرانسوا اولاند، رئیس جمهور فرانسه، در پیامی توییتری به مناسبت مرگ گلوکسمان، او را "مدافع ستمدیدگان" نامید. اولاند نوشت: «گلوکسمان همیشه در کنار خلق‌های رنجدیده بود و در مبارزه با جنگ و خشونت هرگز تردیدی به خود راه نداد.»

از گلوکسمان آثار فلسفی و رساله‌های سیاسی زیادی به جا مانده است. مهمترین آثار او، که به زبان‌های بسیاری ترجمه شده‌اند، عبارتند از: "فلسفه هراس" و "نفرت، بازگشت یک خشونت بدوی".