به گزارش مهر، بعیدی نژاد نوشته است: يكي از روانشناسان بزرگ مي گويد در طول دوران تحقيقات و پژوهش هاي خود به اين نتيجه رسيده ام كه بزرگترين مانع موفقيت و رشد انسان در زندگي، دروغ هايي است كه انسان به خود مي گويد.

اين استنتاج علمي بنظرم كاملا درست است. جاي تاسف است كه انسان در واقع براي توجيه اشتباهات رفتارها و فكري خود در جريان زندگي به ويژه وقتي با خود تنهاست به خود دروغ هاي بزرگي مي گويد و عجيب تر آنكه اين دروغ ها را باور هم مي كند. ولي تا نتوانيم با خود صادق باشيم و از تكرار اين دروغ ها به خود خودداري كنيم، نبايد انتظار داشته باشيم كه موانع رشد و تعالي ما از ميان بروند. حال چند تا از اين دروغهايي را كه به خود ميگوييم با هم مرور كنيم:

١- (براي توجيه تكرار بد رفتاريها و بد اخلاقيهاي خود با ديگران): اين اخلاقم دست خودم نيست نميخواهم اينطور شود، ولي بيخودي از كوره در مي روم و يا پرخاشگري مي كنم و يا ... خب هر كسي ضعفي اخلاقي و رفتاري دارد من هم اينگونه هستم. جوهر من اينگونه است يا بقول جديدي ها اين خصوصيت يا خصوصيتهاي اخلاقي در ژن من است.

٢- (براي ايجاد اعتماد به نفس كاذب به خود): من واقعا آدم خاصي هستم با ويژگيهاي منحصر بفرد، در حدي كه كمتر كسي مرا درك مي كند. قدر من را اطرافيان و نزديكان هم درك نمي كنند. احساسات و سطح شعور من را كمتر كسي مي فهمد. صداقت و پاكدامني و زحمت كش بودن من را كمتر كسي دارد، مردم همه دنبال منفعت طلبي خود هستند.

٣- (براي توجيه تنبلي خود براي وقت گذاشتن براي خود، خانواده و نزديكان): از صبح زود تا آخر شب در بيرون كار ميكنم و يا بعنوان خانه دار در خانه كار ميكنم، اما باز همه از من انتظار دارند كارهاي بيشتري را براي اعضاي خانواده انجام دهم. آيا حق ندارم روزهاي تعطيل انتظار داشته باشم كه استراحت مطلق كنم و قدري هم ديگران به من خدمت كنند؟

٤- (در برابر حس ناراحتي از عدم كمك به نزديكان و آشنايان در موقع نياز مادي يا معنوي آنان): من كه خودم چيزي يا وقتي ندارم كه بخواهم به آنها كمكي كنم. تازه مگر به من وقتي نياز داشتم كسي كمكي به من كرد. تمام زندگيم را بدون كمك ديگران خودم ساختم حالا كه به اينجا رسيده ام همه چشم به كمك من دارند. من خودم هزاران كار و گرفتاري دارم. اگر فردا به كمك نياز داشته باشم چه كسي به داد من ميرسد.

بله اگر اين دروغ ها را به ديگران بگوييم يك ايراد بزرگ است اما اگر اين دروغ ها را به خودمان بگوييم يعني راه رشد و تعالي را براي هميشه بر خودمان بسته اييم و اين يعني "خود فريبي" كه چاره اش خيلي خيلي سخت است.