در نخُستین واکُنش به یورش سازمان یافته باند آقای خامنه ای، "شورای هماهنگی جبهه اصلاحات"، یک ظرف سیاسی تازه تاسیس برای گردآوردن دسته بندیهای گوناگون "اصلاح طلبان"، بدون آنکه خود به دلایل و سرچشمه حملات اشاره کرده و آنها را زیر نقد ببرد، از "همه صاحبان اندیشه و دلسوزان نظام" خواسته است که این اقدامات را محکوم کنند.

در بیانیه ای که از جانب محفل مزبور صادر گردیده، به جای ابراز نگرانی از تاثیر این حمله ها و جلوگیری از فعالیت "اصلاح طلبان" بر سلامت انتخابات و دُرُستی نتایج آن، از احتمال ارایه "تصویر نامُناسب از درون جامعه ایران در خارج از مرزها" ابراز دلواپسی شده است.

دلبری "اصلاح طلبان" از آقای خامنه ای و باند او اما به همین جا خاتمه نمی یابد. آنها برای "طراحان و عاملان اینگونه اقدامات" راه فرار از پیگرد و مسوولیت را هم باز می گذارند و با ژست تفاهُم آمیز، هدف رُقبا از چُماق و چاقو کشی را "تقویت نظام" ارزیابی می کنند که با خطای فهم نادُرُست از آن همراه شده است.

با چنین درجه ای از تعظیم، ناگُفته پیداست که "اصلاح طلبان" نمی توانند انتقادی نیز به دولت به خاطر رسیدگی نکردن و ماستمالی حملات هفته های اخیر داشته باشند. آنها به همین ترتیب درخواستی هم از آقای روحانی و وزارتخانه های اطلاعات و کشور وی برای روشن ساختن جُزییات حمله ها و عوامل پُشت پرده آن و پیگرد سیاسی و قضایی موضوع ندارند.

از این رو چنین می نماید که هدف "اصلاح طلبان" حُکومتی از انتشار این بیانیه، نه محکوم کردن جدی فشار هدایت شده از سوی باند حاکم و ایستادگی در برابر آن، بلکه استفاده از این فُرصت برای کشیدن خط تاکید زیر "خودی" بودن و جلب اطمینان رُقبا به وسیله برنیانگیختن حساسیتها "در ایام انتخابات" بوده باشد.

"اصلاح طلبان" برای مُشارکت در قُدرت و ثروت، تُخم مُرغهای خود را در آشیانه جناح میانه حُکومت گذاشته اند و به اُمید آخر پاییز، چشم بر بازی آغاز شده "تُخم جنگی" که در حال تعیین سهم آنهاست، می بندند.