نمایندگان ١٩۵ کشور جهان، در اقدامی تاریخی در شامگاه شنبه ١٢دسامبر در "بورژه" شمال پاریس، طرح کنترل گرمایش زمین را تصویب کردند. این یک اقدام جهانی بی‌سابقه است. نمایندگان کشورهای جهان در اجماعی بی‌مانند و با اقدام تاریخی خود، بر علیه افزایش گرمایش زمین که آینده انسان و محیط زیست محیطی کره زمین را تهدید می‌کند به پا خاستند.

اجماع جامعه جهانی در جهت کنترل گرمایش زمین در نشست تغییرات آب و هوایی پاریس، یک رویداد بزرگ تاریخی است؛ رویدادی که آغازگر عصر نوینی در نگرش و مناسبات انسان با محیط زیستن او محسوب میشود. از تاریخ پیدایش سازمان ملل متحد، این نخستین باری است که 195 کشور جهان در جهت نیل به هدف مشترکی با یکدیگر همراه و هم داستان میشوند. هدف، مبارزه با گرمایش زمین و کنترل آن است.

توافق پاریس به نسل های آینده اجازه تداوم زیستن میدهد، توافق پاریس، پایه‌های آینده‌ای بهتر را شالوده ریزی می کند؛ آینده ای که در آن انسان به انرژی های فسیلی پشت کرده و راهی خردمندانه برای تأمین انرژی مورد نیاز خود برای ادامه رشد و بالندگی برگزیده است.

این توافق، دیوارهای اختلاف و بی اعتمادی بین نگرش توسعه اقتصادی و توسعه اجتماعی را به نحوی کوتاه می کند که بسیاری از فعالان منتقد به عملکرد های دولت ها، از آن به عنوان چرخشی تاریخی یاد می کنند.

"کومی نیدو" دبیر کل "گرین پیس" و یا گروه "صلح سبز"، یکی از سرسخت ترین سازمان‌های منتقد جهان در زمینه محیط زیست، ضمن برخی انتقادها از برنامه زمانبدی کشورها برای کاهش گازهای گلخانه‌ای، توافق پاریس را چرخشی تاریخی توصیف می‌کند؛ اوگوید که این توافق به معنی پشت کردن به انرژی‌های فسیلی است و فرستادن این انرژِی‌های ناپاک به زباله‌دان تاریخ است.

توافق جهانی در نشست جهانی تغییرات آب و هوایی پاریس چند نکته حیاتی را برای آینده بشریت در بر می‌گیرد :

- نخست اینکه، کاهش گازهای گلخانه ای باید به نحوی کاهش یابد که درجه حرارات زمین در افق سال 2100 میلادی، کمتر از 2 درجه نسبت به دوران پیشا صنعتی افزایش نیابد و در همین حال تلاش گردد تا میزان گرمایش از 1.5 در جه بیشتر نگردد.

- دوم، اصل عدالت، به معنی شرکت فعال کشورهایی که سهمی تاریخی در گسیل گازهای گلخانه‌ای داشته اند، و کمک آنها به کشورهایی که نتایج ناگوار این گرمایش را بدون اینکه چندان نقشی در آن داشته باشند تحمل می کنند.

- سومین نکته مهم، کمک های مالی کشورهای پیشرفته صنعتی جهان به کشورهای فقیر و در حال توسعه برای انطباق‌دادن اقتصادهای این کشورها و دسترسی آنها به تکنولوژی انرژی‌های پاکیزه و بالاخره اصل کنترل و بازبینی تعهدات کشورها، هر 5 سال یکبار به نحوی که اهداف نشست پاریس در آینده دچار چالش نشود.