حُجت الاسلام روحانی در یک همایش دولتی زیر نام "زنان، اعتدال، توسعه" که به همین منظور ترتیب داده شده بود، پس از تعارُفات معمول در تمجید از زنان و به جا آوردن تشریفات انتقاد از "افراطیون"، شرکت در نمایش انتخابات را "رسالت" زنان مُعرفی کرد.

وی که به نظر می رسد از میزان بی اعتمادی جامعه نسبت به وعده ها و ادعاهای نسیه خود به خوبی آگاهی دارد، با این استدلال که "هرجا مُشکلی دیده سکوت نکرده" و حاضر به پرداخت "هزینه" هم هست، به دفاع از خود برخاست.

فاکت اما این است که آقای روحانی کمی آنطرف تر از دایره امن تریبون سُخنرانی، حاضر به پرداخت کمترین هزینه ای برای شُعارها و وعده هایی که می دهد، نبوده است. یکی از مشهورترین نمونه های این واقعیت که برحسب تصادُف به مساله زنان نیز مربوط می شود، فرار رُسوایی بار وی از برابر نخُستین موج مُخالفت با حُضور زنان در استادیومها است که زیر عُنوان "احترام دولت به مراجع" صورت گرفت.

آقای روحانی همچنین نشان داده که برخلاف آنچه ابراز می داد، استعداد خوبی در سُکوت کردن در برابر مُشکلات و مشمول مرور زمان کردن آنها دارد. شانزده ماه پس از تبهکاری اسیدپاشی سریالی به روی زنان در اصفهان، هنوز از مُعرفی و پیگرد آمران و عاملان آن خبری نیست. او هرگز به جامعه نگفت که تحقیقات سه وزارتخانه ای که با آب و تاب مامور این جنایت کرده بود (کشور، اطلاعات و دادگُستری) به کُجا رسید و به چه نتایجی دست یافت.

هیچیک از این هم آواییهای خاموش با "افراطیون" اما مانع نمی شود که حُجت الاسلام روحانی برای رفع نیازهای روزمره، مجلس خود را با انتقاد از آنها گرم نکند؛ راه حلی که وظیفه دارد جای خالی نقد عملی او از "افراطیها" را پُر کند.

او که در همایش مزبور تلاش کرده در این راستا مرزبندی فکری با رُقبا را هم به مجموعه گُفتار درمانی خود اضافه کند، ناخواسته پیشینه تاریخی استفاده ابزاری مُلاها از مساله حُقوق زنان در جهت منافع خویش را نیز به شنوندگانش یادآوری کرده است.

آقای روحانی به مُخالفت "برخی" با حق رای زنان اشاره می کند و سُنت شکنی "امام خُمینی" را به رُخ می کشد، حال آنکه مُخالفت سرسختانه آیت الله خُمینی با حق رای زنان شُهرتی عالمگیر دارد. چرخش صد وهشتاد درجه ای وی تنها پس از به چنگ آوردن قُدرت و نیاز به مشروعیت بخشیدن به معرکه های انتخاباتی اش روی داد.

این همان ماکیاولیسمی است که آقای روحانی از او به ارث برده و همایش "زنان، اعتدال، توسعه" برپایی خود را همزمان با رُسوایی مُهندسی انتخابات و برانگیخته شدن بیزاری جامعه از نمایش، مدیون آن است.