ناگُفته پیداست که حمله مُستقیم آقای خامنه ای به دولت و سپس آقای رفسنجانی، یک ابتکار مُنفرد و لحظه ای نبود. سُخنان خشم آلود او در نوک پیکان یک کارزار سازمانیافته قرار داشت که از سوی همدستان نظامی و امنیتی و ابزارهای تبلیغاتی اش پی گرفته شد و هیچ هدفی کمتر از درگیر کردن مجموعه "نظام" در کشمکش به راه افتاده را نشانه نگرفته بود.

باند ولی فقیه همه وزن خود را در این کفه ترازو افکنده است و به جدال با باند رقیب گُستره ای کم پیشینه بخشیده که تنها می توان آن را با دامنه رویارویی و مرزبندی در ماه های ابتدایی خیزشهای 88 مُقایسه کرد. این کیفیت و جایگاهی که برای جدال کُنونی ایجاد کرده، در سوی دیگر میزان ریسک بالایی که جناح میانه حُکومت برای درگیر شدن در آن باید بپذیرد را مُحاسبه پذیر می کند.

حال، این واقعیت که با وجود چنین مُخاطره بالایی، آقایان رفسنجانی و روحانی با شدتی برابر و از روبرو به حمله باند رقیب پاسُخ می دهند، یک ویژگی مُهم که بر فراز رویارویی حاضر مُعلق است را نیز آشکار می سازد: جناح میانه حُکومت عقب نشینی و باخت در این جدال را برابر با شکست در جنگ به طور کُلی ارزیابی می کند. جناح مزبور از نُقطه ای که در آن ایستاده و زمینی که در پی عقب نشینی باند رقیب تصرُف کرده، نمی تواند پس بنشیند. چنین پسروی، بازی را به پیش از خُرداد 92 برمی گرداند و دستاوردهایی همچون ریاست جمهوری و مجلس دهُم را که با سازش رُقبا به دست آمده، به هیچ بدل می سازد.

ویژگی دُوُم در کشمکش باندهای قُدرت جمهوری اسلامی را از رابطه نامُتوازن بین نیروی سنگین وارد شده از سوی آقای خامنه ای به میدان و نتیجه عینی آن می توان برگرفت. واکُنش آقای رفسنجانی و پس از وی، آقای روحانی به لشکرکشی دراماتیک "رهبر" و همدستانش به روشنی نشان می دهد که خیز آنها قادر به ترسیم نقشه جدیدی از وضعیت دو جبهه در میدان نگردیده و نتوانسته حریفان را حتی یک گام به عقب براند.

مُعادله مزبور و برآمد آن از طریق کشیدن خط تاکید زیر موقعیت واقعی باند حاکم جمهوری اسلامی یک ویژگی کلیدی دیگر را بازگو می کند: آقای علی خامنه ای و شُرکای نظامی و امنیتی اش در موضع ضعف قرار دارند و زیر فشار دینامیسم "جام زهر"، بدون توقُف در حال عقب نشینی هستند.

از این رو، بیراه نیست اگر جدال اول سال باندهای حُکومتی فقط نُقطه – علامتی در تقویم بُحران سیاسی در "روزگار" پیش روی "نظام" دانسته شود.