ژست پیروزمندانه بازیگران این کُمدی و محفل گرم کن های همیشگی آنها که هر پیچ و تاب روی صحنه را سپاسگذارانه با کف وسوت همراهی می کنند، این سووال آزار دهنده را که رکوردشکنی مزبور نوید دهنده چه تغییر فرحباری است و پس از برچیده شدن سکوها و فرستادن هلهله زنها به خانه چه اتفاقی قرار است رُخ دهد، از صورت مساله ۱۷ زن پاک نمی کند.

به همان میزانی که مُطالبات پایه ای زنان کشور روشن است، طعم حلوای "رکورد"ی که آقایان عُلمای اُمور شکسته اند، بر کسی معلوم نیست. ابهام مزبور به ویژه با توجُه به این واقعیت که دروازه ورود زنان راه یافته به مجلس مُلاها نه فعالیت آنها در طرح و پیگیری مُطالبات زنان، بلکه تعلُق به این یا آن جناح حُکومتی و برنامه عمل آن است، پُررنگ تر می شود.

از این رو، شاید شگفت آور نیز نباشد که در هیچ بخشی از "خبرخوش" تبلیغات رسمی، سُخنی هم از تغییرات مُشخصی که در پهنه های گوناگون به سود زنان در دستور کار قرار خواهد گرفت، در میان نیست.

رهبران "نظام" همه چالشهایی که زنان با آن روبرو هستند و همگی مُطالباتی که از آن برمی خیزد را به "رکوردشکنی" و سرشُماری تعداد کُرسی نشینان کاهش داده اند تا آن را جایگُزین پیامی کنند که به ظاهر باید راه یافتن ۱۷ زن به اُرگان قانونگذاری ارسال کند.

هدف آنها فروختن این محصول به جامعه به مثابه یک دستاورد در پهنه حُقوق پایمال شده زنان است؛ پیشرفتی ساختگی که بدون پرداخت هر گونه هزینه ای از جیب دولت دینی و ارتجاع مذهبی به دست آمده است.

با این حال چنین نمی نماید که ترفند حُکومتی کار ساز اُفتد، به ویژه از آن رو که نه تعداد نمایندگان زن مجلس مُلاها و نه در اصل، جنسیت کسانی که مُجوز ورود به این باشگاه ولایتی را یافته اند، موضع و مُطالبه زنان کشور بوده است.

آنها خواهان پایان بی حُقوقی قانونی شده اداری، قضایی، تحصیلی، شُغلی و خانوادگی هستند. آنها پایان یافتن تحقیر و آزار حُکومتی در خیابان، محل کار، دانشگاه و مدرسه را فریاد زده اند. زنان به رکورد شکنی حُکومت در لگدمال کردن حُقوق انسانی و بدیهی خود در ارث، دیه، پوشش، طلاق، شهادت، سفر، سرپرستی فرزند، دستمُزد و جُز آن مُعترضند.

شُمار نمایندگان زن مجلس مُلاها، تابلوی رنگ و روغن دیگری است که حاکمان جمهوری اسلامی بر سر دست گرفته اند تا روی لکه های کثیف و ناهنجار دیوار دولت دینی بیاویزند و آنها را بپوشانند. با هر تعداد زن در مجلس مُلاها، زن ستیزی یک عُنصُر اصلی و جُدایی ناپذیر از هُویت ارتجاع اسلامی باقی می ماند؛ خمیرمایه فکری که دولت دینی آن را در خدمت ترور جامعه و خفه کردن صدای آن، مادی می کند.