در همان هنگام که پایوران حُکومت با چکهای چند ده و چند صد میلیونی حُقوق به لشکر کارورزان فقیر دهن کجی می کنند، کارگر اعتصابی، جعفر عظیم زاده، به بستر مرگ رفته است چون سهمی اندک از این گنجینه را برای دهانهای گُرسنه و سُفره های مُحقر طلب کرده است.

۵۳ روز از زمانی که کارگر زندانی، جعفر عظیم زاده، دهان بر غذا بست و به اعتراض گشود می گذرد و کرکسهای برهوت ولایت به این بسنده کرده اند که به تماشای مرگ تدریجی او بنشینند. در پس این بی اعتنایی تبهکارانه مُحاسبه ای وجود دارد که از دل نگرانیهای امنیتی حُکومت برمی خیزد.

موج اعتراض کارورزان در سراسر کشور به تلاطُم درآمده است و شهر به شهر در گذر است. وابستگان به مُزد به گونه روزافزونی علیه فشار معیشتی و تلاش حُکومت برای بیرون کشیدن هزینه و خسارات سیاستهای بی خردانه شان از جیب آنها برمی آشوبند. کارگران، مُعلمان، پرستاران، دستفروشها، بیکاران و جُز آنها شاهد آن هستند که عقب نشینی خارجی "نظام" و برداشته شدن تحریمها مُنجر به بهبود شرایط زندگی و کارشان نگردیده و این تناقُض را برنمی تابند.

فعال شدن این بخش پُرشُمار و اثرگذار جامعه که به ویژه در جریان نمایش اخیر انتخابات در شکل تحریم آن خود را بیشتر نمایان کرد، گردانندگان رژیم جمهوری اسلامی را به نگرانی عمیقی فرو برده و به چاره جوییهایی واداشته که نُقطه عزیمت همه آنها تهاجُم امنیتی و پُلیسی و سرکوبی اعتراضها است.

"نظام" در واکُنش به مُطالبات کارورزان، شمشیر را از رو بسته است و در امتداد این خط کارگران بافقی را شلاق می زند، بیکاران بهبهانی را به گُلوله می بندند، معدنچیان دامغانی را به زندان می اندازد، کارگران اهوازی را به باتوم و گاز اشک آور می بندد و پیگرد و شکار فعالان صنفی را شدت می بخشد.

حاکمان جمهوری اسلامی به وسیله توسُل به خُشونت افسارگسیخته و چیدن ابزارهای امنیتی - قضایی در برابر کارورزان و فعالان، پیام می فرستند که با زیست شایسته و شرایط انسانی زندگی برای آنها سر جنگ دارند و "برجام" هم باعث اعلام آتش بس نمی شود.

با این همه، جست و خیز تُفنگچی ها و شلاق به دستهای حُکومتی کسی را به هراس نمی افکند. زیرا آنچه که سرکوب را هدایت می کند، وحشت ناب است و نه اراده ای از موضع قُدرت. این ضعف را جامعه به چشم می بیند و شاهد است که چگونه "نظام" زهر خورده به خود می پیچد.

در برابر این اسقاط تدریجی و بی آیندگی، حقانیت مُطالبات و خواست زندگی بهتر و عادلانه تر قرار گرفته که بسا نیرومند تر از هر توحُشی است که حاکمان جمهوری اسلامی بضاعت دست زدن به آن را در خود می بینند. جعفر عظیم زاده شاهدی بر این واقعیت است.