من یک افغان هستم.این رنج نامه را از مهد جهان اسلام یعنی ایران برایتان مینویسم.در اینجا که کسی به ما هیچ بها نمی دهد.امید است که شما بازتاب رنجهایمان باشید.
بعد از 35 سال حضور در ایران هنوز به عنوان مهاجر در این سرزمین زندگی میکنیم.هنوز هم ما اتباع بیگانه هستیم.
هنوز هم به ما به چشم تحمیل شده نگاه میکنند.در حالی که به ادعای دولت ایران, سرزمین امام زمان پذیرای 3 میلیون افغان بوده است اما تا امروز نه تنها این 3 میلیون مهاجر را به حق و حقوقشان نرسانده بلکه تا توانسته در جهت منافع اقتصادی و سیاسی از ما سوء استفاده کرده است.
بعد از 35 سال آواره شدن افغانها به همه نقاط دنیا تا کنون در اروپا 59301 نفر افغان سند پناهندگی , 62154 نفر افغان اقامت دایم و 570930 نفر تابعیت کشور های اروپایی را دریافت کرده اند.اما ما که در ایران ماندیم هنوز تنها یک کارت شناسایی داریم که فقط جهت شناسایی است و هیچ اعتبار دیگری ندارد.
ما افغانها در ایران از هیچ حمایتی برخوردار نیستیم.حمایتهای سازمان ملل هم از راه هایی است که هیچ وقت به ما نمی رسد.
حقیقت را بگویم. افغانها در ایران کم کم دارند دچار سوء تغذیه میشوند.اوضاع کسب و کار بسیار نگران کننده است.هزینه های درمان سرسام آور شده و بیمه ها در این مورد از اتباع خارجی حمایت نمی کنند.
در شرکتهای دولتی تحت هیچ عنوانی به افغانها شغل نمی دهند.به عنوان مثال من برای استخدام به شرکت کروز وابسته به ایران خودرو مراجعه نمودم.با داشتن مدرک فوق دیپلم اما استخدام نشدم.
شرکت های بیمه هم که برای بیمه افغانها تبلیغات میکنند خدماتشان را به 30 سال بعد موکول میکنند.ما نه توان رفتن به سرزمینمان را داریم و نه دل خوشی از این شرایط بد.چه کنیم؟دردمان را چه کسی میشنود؟عُمرِمان در ایران تَلَف شد اما هیچ گاه نتوانستیم لحظه ای شاد باشیم.خواهشان دردمان را منعکس کنید شاید در گوشه ای از این جهان گوشی شنوا حرفهایمان را بشنود و قلبی آگاه برایمان بتپد.
با تشکر جامعه بزرگ افغان در ایران.