براساس اوراق پرونده صبح ۱۱ خرداد سال ۹۲ مردی با اورژانس تهران تماس گرفت و برای نجات همسرش تقاضای کمک کرد. حمیدرضا به امدادگران که بر بالین همسرش حاضر شده بودند، گفت: صبح که از خواب بیدار شدم تا سرکار بروم ناگهان متوجه شدم همسرم جلوی در آشپزخانه بی‌حرکت روی زمین افتاده است. هرچه صدایش کردم جوابی نداد بنابراین وحشت‌زده از همسایه‌ها و اورژانس کمک خواستم. بدین‌ترتیب پیکر زن جوان به بیمارستان منتقل شد اما پزشکان پس از بررسی معاینات لازم مرگ او را اعلام کردند.

وقتی موضوع به بازپرس قریشی‌زاده قاضی ویژه قتل اعلام شد با توجه به اینکه علت مرگ از سوی پزشک بیمارستان نارسایی تنفسی اعلام شده بود دستور بررسی علت اصلی مرگ از سوی کمیسیون پزشکی قانونی صادر شد. کمیسیون سه نفره کارشناسان پزشکی قانونی نیز پس از تشکیل جلسه و بررسی‌های لازم علت مرگ را نارسایی تنفسی متعاقب خفگی ناشی از انسداد مجاری هوایی خارجی و فوقانی اعلام کردند. اما از آنجا که آثار کبودی وسیع اطراف دهان و بینی زن جوان مشاهده می‌شد بدین‌ترتیب پدر و مادر شراره با اعلام شکایت علیه داماد او را عامل قتل دخترشان دانسته و خواستار رسیدگی به پرونده شدند. بدین‌ترتیب حمیدرضا بازداشت و به اداره آگاهی منتقل شد.

این درحالی بود که همسر اول متهم و پسر ۱۴ ساله‌اش نیز در ادامه تحقیقات پلیسی اظهار داشتند وی فردی دو شخصیتی است که ظاهری آرام دارد اما هنگام خشم و عصبانیت رفتارهای خطرناکی از خود نشان می‌دهد. همسر اول حمیدرضا همچنین اظهار داشت: ما سال ۷۹ از هم جدا شدیم، حمیدرضا سال ۸۴ با شراره ازدواج کرد. زمانی هم که همسرش بودم سر موضوعی دعوایمان شد و او قصد خفه کردن مرا داشت که نجات یافتم. بدین‌ترتیب متهم برای تعیین سلامت روانی به پزشکی قانونی فرستاده شد اما پزشکان سلامت روانی وی را تأیید کردند.

سپس پرونده با صدور قرار کیفرخواست به دادگاه کیفری فرستاده شد. پس از محاکمه حمیدرضا در شعبه ۸۴ دادگاه و با توجه به درخواست خانواده مقتول، وی با حکم دادگاه به قصاص - اعدام – محکوم شد.