کارخانه ذوب آهن اصفهان که بزرگترین شرکت تولید فولاد را نیز در برمی گرفت، پس از ۶۰ سال فعالیت به سلسله کارخانه ها و صنایع بزرگی پیوست که به ورطه ورشکستگی کشانده شده اند.

در پی نابودی صنعت صدساله نساجی ایران که دارای ۳۰۰ هزار کارگر بود، نوبت به ورشکستگی ذوب آهن اصفهان رسید که بیش از ۱۵ هزار نیروی کار دیگر برای امرار معاش خود بدان اتکا داشتند.

صنایع ایران و این بار کارخانه ذوب آهن اصفهان در ورشکستگی و نابودی با هم دارای مخرج مشترک هستند: فساد و ناکارآمدی، استفاده از تجهیزات قدیمی و فرسوده و بروز نکردن آنها که موجب ناتوانی بازار داخلی در برابر واردات ارزان می شود و خصوصی سازیهای تقلبی و سودجویانه از سوی حکومت و مدیران آن.

در ماه های اخیر اعتراضات گسترده ای از سوی کارگران به دلیل پرداخت نشدن دستمزدهای شان صورت گرفته است. از جمله اعتراضات کارگران به سه شرکت پیمانکار بود که پروژه توازن ذوب آهن را در دست داشت. کارگران به علت دریافت نکردن دستمزد، پرسنل اداری این شرکتها را در ساختمان محبوس کردند.

کارگران در سراسر ایران قربانیان نابودی کار و صنعت در کشور هستند، زیرا برای نمونه ورشکستگی ذوب آهن اصفهان و یا صنعت نساجی در یک جزیره دور افتاده اتفاق نمی افتد که بر دیگر سطح های کار و تولید نقشی نداشته باشد. نابودی این صنایع علایم روشنی از بیداد رکود اقتصادی و ورشکستگی جمهوری اسلامی در سراسر کشور است که شعله تاثیرات جانبی آن دامن همه جامعه را می گیرد.

در ابتدای جاده ورودی به شرکت سهامی ذوب آهن نوشته شده است: "خط مقدم جبهه صنعت". از این "جبهه" نیز جمهوری اسلامی مدال روسیاه ترین دوران اقتصادی تاریخ ایران را بر سینه دارد.