سرکرده سپاه پاسداران از فراز سر دولت و وزارت خارجه آن از یک تریبون رسانه ای که به همین منظور بر پا شده بود، بدون پرده پوشی، خُطوط سیاست خارجی آتی جمهوری اسلامی در برابر آمریکا و منطقه را ترسیم کرد؛ سیاستی که بر محور میلیتاریسم و جنگ بنا گردیده و باند نظامی و امنیتی سپاه پاسداران ستون فقرات و بازوی عملیاتی آن را تشکیل می دهد.

آقای جعفری اعلان غیر رسمی جنگ به آمریکا را در صورت قرار گرفتن سپاه پاسداران در لیست تروریستی این کشور در دستور کار جمهوری اسلامی گذاشت و به مُوازات آن با رد هر گونه مُذاکره "در باره منطقه"، در نقش سُخنگوی "نظام" اعلام کرد: "جمهوری اسلامی در نظر دارد، مسایل منطقه را در جایی غیر از میز مُذاکره حل کند."

این یک نقشه ایده آل برای سفت کردن هر چه بیشتر پای سپاه پاسداران در قُدرت، بیرون راندن رُقبا و حفظ و گُسترش سُلطه اُختاپوس وار بر منابع ثروت کشور است.

سرکرده سپاه پاسداران در حالی افسار "نظام" را به دست گرفته و به دُنبال می کشد که به گونه رسمی باند مزبور اجازه دخالت در سیاست را ندارد. این اصل بی مصرفی است که رُقبای باند حاکم به جای اقدامات عملی به منظور فرستادن "سرداران" مهار گسیخته به پادگانهایشان، به وقت تنگنا در پس آن پنهان می شوند.

آقای جعفری با این کباده کشی، تکلیف دولت و دستگاه "دیپلماسی لبخند" آن را نیز روشن ساخته است. او با بیانی ساده به طرفهای خارجی حُکومت، شکاف در دستگاه قُدرت و ابهام در سیاست و تصمیمهای رسمی را گوشزد کرده و زیر دُشواری مُعامله با رژیم حاکم خط تاکید کشیده است.

سُخنان تحریک کننده پاسدار جعفری با هر هدفی که ابراز شده باشد، در تضاد با تصویر بزک شده ای است که آقای روحانی در صحنه بین المللی از سیاست خارجی دولتش ارایه می دهد. تاخت وتاز سپاه پاسداران از پتانسیل خوبی برای برگرداندن وضعیت به دوران پیش از "برجام" برخوردار است.

آقای روحانی در تبلیغات انتخاباتی خود شعار "به عقب برنمی گردیم" را سر می داد و تنها پنج ماه بعد پیکانهای سیاست حاکم، به سمت عقب نشانه رفته اند. روشن آن است که دولت با هر درجه انفعال بیشتر در برابر این نیروی انگلی، به گونه بی بازگشت تری در دل سیاست دیکته شده آن هضم می شود.