شکاف گزاف بین حرف و عمل حاکمان ایران که یک دلیل مُهم بی اعتمادی بین المللی به رژیم آنهاست، در روزهای اخیر مجال تازه ای برای نمایش خود به جامعه و طرفهای خارجی یافته است. در همان حال که رییس جمهور مُلاها در کمپین انتخاباتی اش خود را با ترم "تعامُل با جهان" تزیین می کند، در گوشه ای دیگر، رژیمی که وی نمایندگی خارجی اش را عُهده دار است، با تحریک و نمایش نظامی و پرتاب موشک، به تهدید و شاخ وشانه کشیدن برای "جهان" می پردازد.

آقای حسن روحانی سازگار با ماموریت اصلی که به عُنوان کارگُزار هسته ای برای دولتش تعریف کرده، موضوع مُهم تری از سیاست خارجی نمی شناسد. او چه در "همایش سراسری مُجریان انتخابات" سُخنرانی کند و چه در "نخُستین مجمع ملی سلامت" میکروفُون به دست بگیرد ، در هر حال "رابطه با جهان" موضوع ثابت و محوری سُخنانش را تشکیل می دهد. آقای روحانی همچنین فراموش نمی کند که به سختی به مُنتقدان "تعامُل" در باند رقیب بتازد و آنها را - به دُرُستی - به سود بردن از "تقابُل" مُتهم کند.

اما چنین می نماید که این دست از سُخنان آقای روحانی هر اندازه که بدیهی و "مُدره" طنین بیفکند، در انتها عامل تعیین سیاستی نیست و نیرویی برای تحرُک در مُناسبات خارجی حُکومت در جهتی خاص به حساب نمی آید.

فاکت در این پهنه را آنهایی ایجاد می کنند که برای مثال این روزها در خلیج فارس مانور جنگی برپا کرده اند و موشک ضد کشتی پرتاب می کنند. آنها بی تردید از یاد نبرده اند که موشک پرانی ماه گذشته "نظام" چه تاثیر مُخربی در مُناسبات با طرفهای خارجی در غرب به جا گذاشت و چگونه به برقراری تحریمهای جدید راه برد.

این واقعیت که موشک پرانها با وجود آگاهی از آثار تنش زا و بُحران آفرین تحریک نظامی، به این اقدامات ادامه می دهند، نه از تصادُفی یا رقابت جناحی بودن آن، بلکه قرار داشتن در چارچوب یک کلان سیاست حکایت می کند؛ سیاستی که توازُن بخشیدن به "نظام" در پی از دست دادن پایه هسته ای خویش را بر پرچم نوشته و تشدید مُداخله گری فرقه گرایانه در منطقه را ابزار گرفته است.

سُخن "تعامُل" آقای روحانی نه فقط به قامت و اندازه یک گُزینه در برابر سیاست رسمی و حاکم فرا نرُسته است، بلکه دقیقا در نُقاط حساس و پُر اهمیتی که می تواند خود را از آن مُتمایز کند و بشناساند، زیر دامن استراتژی غالب می خزد. توجیه موشک پرانی از سوی آقایان روحانی و ظریف و دفاع آنها از مُداخله گری فرقه ای در عراق و سوریه، نمونه هایی است که عُمق نازل ادعای "رابطه با جهان" آنها را نشان می دهد.

بین سُخن پراکنی و تمایُلات اعلام شده جناح میانه حُکومت با نیرویی که صرف عملی ساختن و پیشبُرد آن می کند و نیز هزینه ای که حاضر است در این راستا بپردازد، فاصله ای طولانی وجود دارد که آن را در میانه راه به میهمان همیشگی ایستگاه باند حاکم بدل می سازد.