سرانجام پیشینه خونبار و تبهکارانه آقای ابراهیم رئیسی، راه خود را به رقابتهای نمایش انتخابات ریاست جمهوری مُلاها باز کرد. این تحوُل با وجود زمینه چینی امنیتی و پُلیسی باند حاکم و تلاش پیگیرانه آن برای جلوگیری از تبدیل سابقه این دژخیم حُکومتی به سوژه کشمکشهای انتخاباتی روی داده است.

حُجت الاسلام حسن روحانی، نامزد جناح میانه حُکومت، روز دوشنبه در سُخنانی بی پیشینه، رقیبان خود را مورد حمله مُستقیم و از روبرو قرار داد و از آنها به عُنوان کسانی که در" ۳۸ سال گذشته اعدام و زندان بلد بودند" یاد کرد.

هدف این حمله برای همه کسانی که با تاریخ تبهکاریهای نظام حاکم آشنا هستند و نیز بخشهای وسیعی که به تازگی فایل صوتی جلسه آدمکُشان ولایی و از جُمله آنها، آقای رئیسی، با آیت الله مُنتظری را شنیده اند، آشکار است. آنها در این سند که بازتاب داخلی و خارجی گُسترده ای نیز یافت، به صراحت به قتل عام هزاران زندانی اعتراف کرده و از تدارُک دیدن برای قتل تعداد بیشتری خبر می دهند.

واقعیت مزبور، بسا بیشتر یورش آقای روحانی به رقیب از این زاویه را که موضوعی کلان حُکومتی، فراجناحی و جزو "اسرار نظام" به حساب می آید، حساس تر و شگفت آور تر کرده است و می تواند پهن شدن شکاف در دستگاه قُدرت با شتابی خیره کننده را گُواهی دهد.

گرچه اشاره آقای روحانی به این بخش از کارنامه سیاه رُقبای انتخاباتی خود از سطح کنایه زنی فراتر نرفته، اما تردیدی نیست که او بدین وسیله می کوشد لحن خویش علیه رُقبا را تُندتر کند و قُطب مُقابل آنها را به اشغال خود درآورد. او در دور پیشین نمایش انتخاباتی نیز به همین تاکتیک مُتوسل شد و از نقشه باند حاکم برای یورش "گازانبُری" به دانشجویان در سال ۸۲ سُخن گفت.

در روزهای گذشته و به مُوازات تلاش باند رقیب برای زیر فشار گذاشتن آقای روحانی از دریچه بُحران اقتصادی "نظام" و شرایط وخیم معیشتی، او کمپین خود را هرچه بیشتر به سمت انتقاد از روشهای مُستبدانه و سیاست خارجی "بی دنده و تُرمُز" رقیبانش مُتمرکز کرده است. آقای روحانی آشکارا می کوشد زمینی که در پهنه کارنامه اقتصادی اش از دست می دهد را با تصرُف ارتفاعاتی مُشرف بر باروهای اقتدار امنیتی – نظامی رُقبا جُبران کند.

با این حال انتخاب سیاست سرکوبگرانه حُکومت در برابر جامعه و به ویژه بخش مُنتقد و مُخالف آن به مثابه میدان امتیازگیری، همچنان یک راهکار ریسک آمیز برای پایوران ارشد سیستم که آقای روحانی یکی از آنها به شمار می آید، باقی می ماند. او اگر روی عقب نشینی رُقبا و کاهش فشار بر خود حساب باز کرده، بی گمان دُچار خطا شده است.

آنهایی که آگاهانه یک قصاب نام و نشان دار را به میدان زورآزمایی در مرکز شهر فرستاده اند، با ایما و اشاره جا نمی خورند. در این کشمکش، فضایی بین دو صندلی برای نشستن و تکیه دادن به هر دو طرف وجود ندارد، بسا بیشتر در انتها چوب و پیاز به انتظار نشسته است.