در این راستا تصادفی نیست که آیت الله صادق لاریجانی نوک تیز حمله خود را مُتوجه وعده های انتخاباتی آقای روحانی کرده که بیشتر آنها از "پایین" به وی تحمیل شده است. رییس قُوه قضاییه به گونه هدفمند موضوع پایان دادن به "حصر" را که در پیشاپیش شُعارهای حُجت الاسلام روحانی به گونه برجسته ای خودنمایی می کند، نشانه گرفته است.

این خواسته در چشم جامعه به عُنوان سنگ محک و میدان آزمون او در جدی بودن وعده های داده شده و "گُشایش فضا" به حساب می آید. از سوی دیگر، حبس خانگی آقایان موسوی و کروبی و خانُم رهنورد برای باند حاکم نیز از جایگاهی واقعی و حساس در حفظ و تامین اقتدار بر جامعه از یکطرف و در دستگاه قُدرت در طرف دیگر، برخوردار است.

بدین سبب، همانگونه که پیداست، باند حاکم برای کُشتن گُربه دم حجله و پیش از آنکه فضای ستیزه های انتخاباتی به دوران پس از آن گُسترش یابد، همه نیروی خود را برای خارج کردن قهری این خواسته از مرکز سیاست رسمی بسیج کرده است. آقایان صادق لاریجانی، احمد علم اُلهُدی و یوسُف طباطبایی نژاد (امام جُمعه اسید پاش اصفهان) که جُملگی شُهرت سزاواری در بدنامی و افسار گُسیختگی دارند، پیش قراوُلهای کارزاری را تشکیل می دهند که برای تامین این هدف به حرکت درآمده است.

آنچه که باند حاکم را به موفقیت کمپین خود مُطمین می سازد، رویکرد دوگانه آقای روحانی و میدان مانُوری است که در فاصله ایجاد شده بین حرف و عمل او وجود دارد. آقای روحانی چهار سال پیش هم وعده پایان "حصر" را داده بود، اما به پایان آن حتی نزدیک هم نشد. او این بار با فرمول تازه ای پا به صحنه گذاشته و وعده داده است در صورت کسب آرای بیش از ۵۱درصد، به "حصر" خاتمه می دهد.

آقای روحانی در دور نخُست ریاست جمهوری خود از این خواسته به مثابه اهرُم فشاری موسمی علیه رُقبا استفاده کرد. اکنون نیز بسیار دور به نظر می رسد که او به طور داوطلبانه در این کارکرد پراگماتیستی از "حصر" تغییری بدهد و به گونه لمس پذیر و قابل توضیح در مسیر عمل به آن گام بردارد.

از این زاویه، عربده کشی و سرگردنه گیری پایوران باند حاکم می تواند برای جناح میانه حُکومت و زائده "اصلاح طلب" آن در نقش سوپاپ برای تخلیه فشار "پایین" مورد بهره برداری قرار گیرد. گرد وخاکی که آقای صادق لاریجانی و همریشان بر پا می کنند، از غلظت لازم برای پوشش فرار از عمل به وعده ها نیز برخوردار است.