و خوب ميدانيم كه همواره درصد بسيار كمي از اين گونه جنايات افشا ميشود و متاسفانه باید اقرار کرد با شرایط موجود در جامعه این نمونه ها آخرین آن هم نخواهد بود.

تجاوز و سوءاستفاده جنسی از کودکان (دختر و پسر، به خصوص دختران که گسترده تر است) يك پديده اجتماعى است. نظام نابرابر، فشارهای اقتصادی و روانی، نبود امنیت روانی، نبود امکانات آموزشی و بهداشتی مناسب، در کنار شیوه های تبلیغ و ترویج این نوع خشونت ها به شکل مستقیم و غیرمستقیم (مانند قانونی بودن ازدواج کودکان دختر، طرح قانونی کردن ازدواج با فرزندخوانده، حکم شرعی برای چگونه لذت بردن از همسر کمتر از 9 سال حتا شیرخوار !!؟؟، وفور و در دسترس بودن انواع و اقسام بازی های کامپیوتری با صحنه های خشن و با جاذبه های جنسی و...) در کنار محرومیت های فراوان و فرهنگ مردسالاری که زن را موجودی درجه دوم محسوب می کند، به افزایش این نوع جنایات خواهد انجامید.

اگر این شیوه ازکودک آزاری را در کنار انواع دیگر كودك آزاري چه به صورت تنبيهات بدني در مدارس يا به دست والدين و يا زجر و آزار و تحقیر كودكان ِكار قرار دهيم، به بيماري رواني با ريشه هاي گسترده و عميق در جامعه پی می بریم كه با بگيرو ببندها و مجازات هائي مانند اعدام و شلاق قابل علاج و درمان نيست.

وجود و اعمال مجازات هاي خشن فيزيكي قانونی (در خفا یا در ملاء عام) خود یکی از عوامل گسترش خشونت هاي اجتماعي است. این امر بارها در جوامع ديگر به اثبات رسيده است . حاكميت چهار دهه خشونت، شلاق و اعدام است كه اكنون نتايج خود را در جامعه آشكار ميكند و هر چه اين خشونت ها تداوم يابد و متوليان اجرائي و قضائي برخورد هاي فيزيكي وشلاق و اعدام و سركوب را داروي دردهاي اجتماعي بدانند، نه تنها جرم و جنايت و ناهنجاري در جامعه كمتر نميشود، بلكه بايد انتظار گسترش خشونت هاي بيشتر را داشت.

جامعه اي كه هرروزه اختلاف طبقاتي در آن عميق تر ميشود و اعتراضات اجتماعي به شديدترين وجهي سركوب ميشود، تعرضات فردي و خشونت هاي فيزيكي هر روزه در آن گسترش مي يابد و بهاي ان را در درجه نخست كودكان و زنان و در كل تمامي جامعه ميپردازد.

به راستی براى پايان بخشيدن به این چرخه تجاوز و خشونت چه باید کرد؟ گام اول چگونگی پایان دادن به این چرخه سخن روز همه باید باشد.