بار دیگر و در طي دو دهه اخير، زلزله در ايران فاجعه اي انساني به بار آورد . در زلزله رودبار در سال 67 ، زلزله بم در سال 81 و زلزله اهر و ورزقان در سال 91 ، که هر كدام در معیار پیشرفت‌های علمی و تکنولوژیکی عصر حاضر چندان هم قوي نیستند، ده ها هزار نفر از ميان رفتند.

اکنون که بار دیگر هنوز ده ها نفر در زیر آوار ناشی از زلزله در انتظار کمک هستند، صدها و هزاران نفر بر روی آوارها در تلاش برای نجات عزیزانشان هستند؛ هزاران نفر در غم از دست دادن عزیزانشان عزادارند و تمام دارایی هایشان را از دست داده اند و در سرمای بی امان منطقه بدون امکانات در جدال برای بقا هستند، امیدواریم که هر چه سریع‌تر به همت مردمی که به یاری زلزله‌زدگان میشتابند از تعمیق فاجعه جلوگیری شود .

در گیرودار این حوادث و رویدادهای طبیعی شاهدیم در حالی که کاخ‌نشینان و طبقات برخوردار از ثروت‌های عمومی جامعه هیچ گزندی از چنین حوادث طبیعی‌ای نمی‌بینند ، مردم محروم و فقر زده در خانه‌های فرسوده و در موارد زیادی در خانه‌های نوساز غیر استاندارد تاوان این محرومیت و شکاف عمیق طبقاتی را به قیمت جان خود و عزیزانشان می‌پردازند؟ بیمارستان بر سر بیماران و کادر درمانی خراب می شود، مسکن مهر بر روی گسل ساخته شده بر سر ساکنان آن آوار می شود و...

در شرایطی که ویراژ ماشین‌های چند میلیاردی در اتوبان‌های تهران و شهرهای بزرگ به تصویری آشنا و روزمره تبدیل شده است، در آن‌سوتر مردمی را میبینیم که با حداقل‌های ایمنی و استاندارد در فقر و محرومیت در مناطق زلزله خیز با حداقل امکانات زندگی می‌کنند ! در شرایطی که پرداخت رقم‌های نجومی به مدیران دولتی امری عادی شده و حساسیت‌های جامعه نسبت به آن کاهش یافته ، عواقب مدیریت این مدیران را به چشم می‌بینیم!