چهارشنبه، 17 مرداد ماه 1397 = 08-08 2018
اجباری که حسن روحانی را به تلویزیون کشاند
منصور امان
حُجت الاسلام حسن روحانی در مُصاحبه تلویزیونی خود اگرچه حرفی برای گُفتن نداشت، اما برگُزاری این نمایش در خود، یک حرکت سیاسی و بازگو کننده دو هدف روشن بود که یکی به "نظام" خدمت می کند و دیگری به شخص آقای روحانی و جناحش!
پدیدار شدن حُجت الاسلام روحانی در نقش دلال خُرده پای "نظام" و کوشش عرق ریز برای نشان دادن تصویر بهتر و با ثبات تری از جنس بُنجُل و بُحران زده جمهوری اسلامی، واکُنشی دفاعی در برابر موج خیزشهای توده ای در سراسر کشور است. گُفتار درمانی او، سرکوب عُریان خیابانی را تکمیل می کند و به تدبیرهای امنیتی حُکومت برای خفه کردن صدای جامعه مضمون و عملکردی مُرکب می دهد که می بایست با بخش پیشتاز و مُصمم اعتراضها به گونه سخت و با بخش مُردد، مُحافظه کار یا مُنتظر با سلاح نرم روبرو شود.
با ارایه کُلکسیونی از وعده ها و ژستها برای خام کردن مُخاطبانش، آقای روحانی به رویارویی نرم با جامعه مُعترض رفت. او از آستین هر آنچه که به گوش دلنشین می رسید را برای هر آن کس که خریدار بود، عرضه کرد. او وعده قیمت "مُتعادل و حتی ثابت" برای کالاهای اساسی را داد، از تصمیم به کُمک به "اقشار کم درآمد" گفت و در اُفق نزدیک "افزایش تولید و اشتغال" را ترسیم کرد. رییس جمهور مُلاها همچنین فراموش نکرد که برای آرام ساختن اذهان به جوش آمده، مُهمل تکراری و فراجناحی "مُبارزه با فساد" را نیز به این همه بیافزاید.
دُوُمین هدف از نمایش تلویزیونی دوشنبه را اما حقیقتی ساده و تک یاخته تشکیل داده و آن بقا است. آنچه که آقای روحانی پیرامون موقعیت بین المللی مُناسب حُکومت، غیرموثر بودن تحریمها، پُشتیبانی چین و روسیه و اُروپا و نفی مُذاکره با آمریکا به زبان آورد، نجات خود و جناح میانه حُکومت را نشانه گرفته بود.
پس از شکست "برجام" که روزنه وُرود این جناح به دایره قُدرت و ثروت و تنها میدان نقش آفرینی آن در این پهنه بود، آقای روحانی و دوستان برای باند حاکم فقط دارای مورد مصرف محدودی هستند که بیشتر نه در دایره ضرورت، بلکه در چارچوب مصلحت می گنجد. معنای مادی این تحوُل، بُر خوردن دوباره کارتها زیر "خیمه نظام" و کاهش نُفوذ و میزان تاثیرگذاری جناح بخت برگشته ی "برجامی" است. آنها همانطور که می توانند رُل پادو و تدارُکچی را برای باند حاکم ایفا کنند، با این تهدید روبرو هستند که به نقش بُز قُربانی نیز فرو برده شوند.
تاکتیکی که "نظام" و رییس جمهورش با آن به رویارویی جُنبشهای اعتراضی آمده اند، کُهنه و به دورانی تعلُق دارد که جامعه روند رویدادها را جهت نمی داد و رویکردهای حُکومت را زیر تاثیر خود نمی گرفت. مُعادله تغییر یافته و اکنون این توده خیابان و کارخانه، مدرسه و مزرعه است که "نظام" ناچار است خود را با آن تنظیم کند. آمدن آقای حسن روحانی به تلویزیون یا عُذرخواهی آقای مُحمد خاتمی، خود شاهدی از این اجبار است.
به این حرفها گوش نکنید این دوباره یک بازی جدیدیست که درست کردند که این مردم زجر کشیده و عصبانی را مسکن زده و بترسانند وگر خر همان خرست فقط پالونش را عوض میکنند
اينها هيچ اختلافي با هم ندارند ، اختلافشان بر سر قدرت و غازت مردم است و اميدوارم امت فريب نخورند ، صحبت ديروز روباه بنفش و رهبرش اين بود كه امت (هرگند و ورزشكار و ديگران) ازدولت و نظام طرفدارى كنند تا خرشان از اين مخمسه جون سالم بدر برند و بعد مثل دفعات قبل دهان همان امت را با تمام قدرت دهانشان سرويس كنند ،
دعواي روحاني و خامنه اَي آدم و ياد اون مثل معروف ؛خر ، خر رو كشت ميندازه
دروغ قلب تپنده
روحانیت و تشییع
1- مایه تأسف است که هنوز افرادی ساده لوح بدنبال شنیدن سخن راست و صادقانه از دهان روحانیون شیعه هستند
2-اصل تقیه شاه کلید روحانیون شیعه است
در قران و تمامی کتب انبیا الهی دروغ گناه و ناصواب ذکر شده است
اما روحانیت شیعه که اصل و مبنای ان بر دروغ و کذب استوار شده است دروغ را در مواردی که جان ، مال و یا ابروی شیعه در خطر باشد مجاز شمرده و دروغ گفتن را بر او واجب می داند و این همان اصل فقهی تقیه است
ایا با وجود اصل تقیه سزاوار است که انسان عاقل بدنبال سخن راست و درست از مجری و ملتزم به این اصل باشد؟
ایا این اصل نشان ساختگی تن پروری جاه طلبی و دروغ بودن ادعاهای روحانیت شیعه نیست؟
ایا وقت ان نرسیده که مردم ایران خود را از این منجلاب نجات دهند؟