سایت نجات پاسارگاد: خانه نیما یوشیج را هم از لیست آثار ملی ایران خارج کرده و قرار است همین روزها آن را ویران کنند. حکم «شرعی» خروج این خانه را «دیوان عدالت اداری» در آبان ماه صادر کرده بود و اکنون پس از دو ماه این حکم اجرا شد و قرار است که به زودی کل آن را ویران کنند. این در حالی ست که ظرف چهل سال گذشته هزارها مکان بی اهمیت و بی ارزش، از جمله جای قدم های آیت الله خامنه ای در فلان استان، محل تیر خوردن خامنه ای، محل واقعه صحرای طبس، محل شهادت حجت الاسلام اندرزگو و صدها محل زندگی و مرگ حجت الاسلام ها و آیت الله هایی را که هیچ اقدامی برای ایران و ایرانی نکرده اند، را، به عنوان «آثار ملی» در فهرست میراث ملی ایران ثبت کرده اند.

خانه ی تاریخی نیما در روستای یوش، قرار دارد و در دوره قاجارـ 1207 هجری ـ ساخته شده است. در سال 1380، وقتی که با همت و تلاش فرهنگ دوستان در فهرست میراث ملی به ثبت رسید بنایی زیبا و سالم بود با سه در ورودی، شاه نشین ها و اتاق های متعدد، آجری کاری و گچ کاری های زیبا، که علاوه بر این که نیما از کودکی و تا پایان عمر در آن زیسته بود، و یادگاری بود از پُراهمیت‌ترین جریان شعریِ ایران در ذوران تجدد. به عنوان یک بنای زیبای تاریخی از جاذبه های گردشگری استان مازندران نیز به شمار می رفت.

متاسفانه سازمان میراث فرهنگی که پس از ثبت هر اثر تاریخی مسئول مستقیم حفظ و نگاهداری از آن است، از همان سال های اول این خانه را رها کرد و به دست باد و باران سپرد و خانه تاریخی نیما اکنون به ویرانه تبدیل شده که فقط معتادان در آن رفت و آمد می کنند.

حسن خلیل آبادی، رییس کمیته میراث فرهنگی شورای شهر به خبرنگاران گفته است که: « از وقتی متوجه شدیم خانه نیما از فهرست آثار ملی خارج شده و دیوان عدالت نیز حکم بر عدم ارزش میراثی این بنا را داده پیگیری های خود را آغاز کردیم ... نیما جدای از اینکه پدر شعر نو است حق بزرگی بر گردن ادبیات فارسی دارد و لذا باید در حفظ و نگهداری این مکان تمام سعی و تلاش خود را داشته باشیم»

به گفته این شخص طی شانزده سالی که این بنا در فهرست میراث ملی بوده، و در اختیار سازمان میراث فرهنگی قرار داشته هیچ اقدامی از سوی این سازمان در جهت نگاهداری آن نشده و وقتی هم تصمیم گرفته شده که آن را از فهرست میراث فرهنگی حذف کنند، باز سازمان میراث فرهنگی اهمیتی به این حکم نداده است.

البته باید توجه داشت که سازمان میراث فرهنگی جمهوری اسلامی، علاوه بر بی توجهی نسبت به بسیاری از آثار تاریخی غیرمذهبی همیشه در مقابل ویرانگری های آثار فرهنگی و تاریخی از سوی مسئولان جمهوری اسلامی سکوت کرده، و تازه پس از اجرای حکم و یا پس از ویرانی گاه اعتراضی آبکی می کند و مدتی بعد همه چیز فراموش می شود.