به گزارش خبرنگار ایلنا، ٣٤٠ سال پیش از میلاد «گزنفون» تاریخ‌نگار یونانی در توصیف قالی (فرش) ایرانی نوشت: "ایرانیان برای اینکه بسترشان نرم باشد، قالیچه در زیر بستر خود می‌گستردند." اما امروز قالی ایرانی مشتریان سابق خود را ندارد و به تبع آن اوضاع معیشتی فرش‌بافان هم بر وفق مراد نیست. می‌توان گفت آنقدر بد که سیدجواد حسینی‌کیا (عضوکمیسیون صنایع و معادن مجلس) صحبت از ورشکستگی صنعت فرش (دست‌باف و ماشینی) کرده و آن را مربوط به صادرات‌محور نبودن فرش ایرانی می‌داند. این گفته حسینی‌کیا بدان معناست که صنعت فرش که عصاره هنر ایرانی‌ها و تنها میراث باقی‌مانده آنها از پیش از میلاد مسیح است، همچون سایر صنایع گرفتار رکود شده است. رکودی که اولین قربانی‌اش، تولیدکننده و بافنده فرش است.

رکود موجب می‌شود که فرش ایرانی روی دست تولیدکننده‌اش بماند. همان محصولی که به پشتوانه این همه کارگاه خانگی برای تولید فرش دست‌باف و کارخانهِ برای فرش‌ماشینی، ظرفیت تولید مازاد بر نیاز کشور و صادارت را دارد اما مشکل اینجاست که حتی در سبد خانوارهای ایرانی؛ خرید فرش جزء اولویت‌های دست چندم است که شاید هر ده یا بیست سال یک‌بار ضرورت آن را احساس کند.