از طرف دیگر اصلاح‌طلبان هم وضعیتی بهتر نداشتند و شکل دیگری از سیاست فرافکنی را در دستور کار خود قرار دادند. آنان از یک سو آن اعتراضات را طراحی رقبای سیاسی خود دانستند و از طرف دیگر به جای همدلی و همراهی واقعی با مردم تنها در حد کلام و حرف خود را مدافع «حق اعتراض» نشان دادند و در عمل با رفتار و گفتاری نامناسب به اعتراضات مردمی پرداختند. دولت مورد حمایت جریان اصلاح‌طلبی هم عملکردی نامناسب‌تر از اصلاح‌طلبان را در دستور کار خود قرار داد و به جای اصلاحات واقعی، سیاست‌های فرافکنانه را در دستور کار خود قرار داد. به موازات آنچه از عملکرد اصلاح‌طلبان، دولت و اصولگرایان شاهد بوده و هستیم محمود احمدی‌نژاد و یارانش هم پدیده‌ای تازه را در عرصه سیاست از خود نشان می‌دهند. آنان که تا همین چندی پیش به دلیل عملکرد فاجعه‌بارشان به چهره‌هایی منفور در سطح جامعه تبدیل شده بودند حالا با موج سواری بر هر نارضایتی و اعتراضی و همراه نشان دادن خود با آن اعتراض و انتقاد در تلاش هستند تا برای خود وجهه‌ای کسب کنند.

حملات مداوم روزهای اخیر به پیشنهادهای احمدی‌نژاد که با نوعی عصبانیت هم همراه بوده است نشانگر آن است که جریانات سیاسی کشور تهدید احمدی‌نژاد و همراهانش را به خوبی احساس کرده‌اند و حالا به جای اصلاح روش‌های تعامل خود با مردم در هنگامه‌های حساسی همچون اعتراضات دی ماه ۹۶ عصبانیت و ناراحتی خود را علیه فردی نشان می‌دهند که با وجود کارنامه سیاه به جای مانده از او، این بار حداقل در ظاهر در پی همراهی با مردم و مطالبات آنان است. سخن آخر؛ اینکه رییس دولت سابق چه نیت و هدفی از این تحرکات دارد و آیا اقدامات و اظهارات اخیر از روی صداقت است یا نه در اینجا محل بحث نیست و آنچه اهمیت دارد اینکه احمدی‌نژاد با همین رفتار و گفتارش در حال سبقت گرفتن از دو جریانی است که در این خیال خام هستند که تا همیشه مورد تایید مردم خواهند بود؛ شاید غافلگیری دیگری از جنس انتخابات۸۴ در راه باشد!