مردُم ایران هنوز تورُم کمرشکنی که در آن سالهای سیاه نان را تکه تکه از سُفره شان ربود را از یاد نبرده اند. آنها شاهد بودند که چگونه کالاهای اساسی و داروهای حیاتی با عُذر تحریم و اشاره به "دُشمن" گران و نایاب شدند و همزمان طبقه حاکم مُعاف از تحریم، به گونه انبوه خودروهای تجمُلی، کالاهای لوکس غربی، لوازم آرایشی و زین اسب وارد می کرد.

مُزد و حُقوق بگیران، بازنشستگان و بیکاران به چشم خود دیدند که چگونه دور زده شدند تا سوگُلیهای "رهبر"، رانت خوارها، نظامی – امنیتیها و بابک زنجانیها، از تنگنای کشور سکه ضرب کنند. در آن سخت ترین دوران، خانواده های فقیر شده، با ابتذال مُجلل بوروکراتهای "گردن کُلفت"، نوکیسه های پینه پیشانی و "بچه پولدارهای تهران" آشنا شدند.

جامعه با پوست و گوشت خود حس کرد که چگونه با توجیه تحریم، روزنه های زیست و کار انسانی و شایسته اش روز به روز تنگ تر شد، اما همزمان منابع عظیمی به سمت سوریه، عراق و لُبنان سرازیر گردید و صنعت جنگهای نیابتی و فرقه ای به بهای فلاکت مردُم رونق یافت.

حاکمان کشور امروز نیز که کار و زندگی مردُم را دستخوش یک بُحران جدید خارجی ساخته اند، طرح و نقشه دیگری جُز تجدید سازمان ادبار پیشین ندارند. نشانه هایی که آقای خامنه ای و همدستانش در این راستا ارسال می کنند، روشن تر از آن است که بتوان پیام دیگری از آن برداشت کرد. مانور نظامی در کانون پُرتنش خلیج فارس، یکی از همین نشانه هاست که جهتگیری و اولویتهای حاکمان کشور را مُشخص می کند.

گرچه حُکومت کوشید این ولخرجی بیهوده اما تنش زا و پُرهزینه را از چشم مردُم پنهان دارد و در باره آن سُکوت کرد، با این حال دامنه خارجی و مفهوم داخلی این اقدام بسا گُسترده و عمیق تر از آن است که بتوان با به جهالت زدن خود بر آن پرده استتار کشید.

در همان هنگام که در چارگوشه کشور فریاد علیه سیاستهای فقر و قحطی زای حُکومت بُلند شده، حاکمان کشور به اسلحه کشی در خلیج فارس پرداخته اند تا به طرفهای خارجی شان بگویید که توانایی و آمادگی بستن تنگه هُرمُز را دارند. گذشته از بلاهت بار بودن این ادعا و ظرفی که آن را مُنتقل می کند، حُکومت بدین وسیله به جامعه می گوید که خواسته ها و نیازهای آنها در دستور کارش قرار ندارد و "نظام" به جای گُشودن گره از مُشکلات جامعه و بازکردن مسیر خُروج از آنها، سیاست بستن تنگه ها و مسدود کردن راه ها را در برنامه دارد.

بازتاب تجربه دیروز، خیزشهای امروز است. انبوه مردُمی که اکنون در خیابانها هستند، علیه سرنوشت آشنایی که حُکومت در حال رقم زدن برای آنها است، سر به عُصیان برداشته اند. آنها نه علیه تحریمها، بلکه علیه حُکومت شُعار می دهند، زیرا به دُرُستی سرچشمه رنج و نکبتی که هر روز در لباسی و هر دوره ای از نو بر هستی شان خراب می شود را دریافته اند. این آگاهی مادیت یافته، پایان بُحران جمهوری اسلامی است.