دولت آقای روحانی لیست پرداختهای ماه فروردین خود به مُلاهای پُر نُفوذ و تشکیلات دینی وابسته به آنها و نیز چند بُنگاه ترویج و صُدور دین دولتی را مُنتشر کرده است. بر این اساس فقط در این ماه بیش از ۲۰۰ میلیارد تومان به افراد و مووسسات مزبور پرداخت شده است. آیت‌ الله ها مرعشی نجفی، مصباح یزدی، شاهرودی و رشاد از جُمله افرادی هستند که به صورت مُستقیم از این گُشاده دستی بهره مند شده اند.

حوزه های علمیه زیر سه نام مُختلف (شورای عالی حوزه ‌های علمیه، مرکز خدمات حوزه ‌های علمیه و دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قُم) و آقای حداد عادل از با دو تابلو (فرهنگستان زبان و ادب فارسی و بُنیاد سعدی) در مجموع بیش از صد میلیارد تومان در فروردین ماه مداخل داشته اند.

خوش حسابی دولت آقای روحانی در حق محافل "خودی" را نمی توان در برخورد به "عیرخودی"ها مُشاهده کرد. کارمندان، مُعلمان، پرسنل رده پایین ارتش و انبوه بازنشستگان بر این حقیقت گُواهی می دهند. حُقوق و مُستمری اینان با تاخیر و اُفت و خیز پرداخت می شود، حق بیمه شان به سادگی فراموش می شود و ماه ها در انتظار مُزد اضافه کار، کارانه، حق التدریس، سنوات و جُز آن می مانند.

دولت آقای روحانی می گوید از پرداخت پول مهد کودک فرهنگیان و حتی تامین هزینه لباس خدمتگزاران مدارس معذور است و همزمان میلیاردها تومان بودجه به افراد و موسساتی اختصاص داده که "علم" و تراوشات ذهنی آنها فقط به خودشان خدمت می کند و از پس قافله رُشد و تمدُن حرکت می کنند.

ارجحیتی که دولت جمهوری اسلامی - به ریاست هر کس - در توزیع بودجه قائل می شود، از یک نیاز واقعی برخاسته است؛ پایگاه های حُکومتی دین سرچشمه مشروعیت ایدیولوژیک قُدرت حاکم و به این اعتبار، سُتون جنگ ایدیولوژیک آن علیه هر آنچه که ثبات و منافع اش را با تهدید روبرو سازد هستند. تازه ترین نمونه را می توان در بسیج همه جانبه اینان در توجیه و دفاع از حجاب اجباری و حمله به حق پوشش زنان شاهد بود.

توازُن ناعادلانه و توجیه ناپذیر در توزیع درآمدها و منابع ثروت ملی نه با انتشار لیست لفت و لیسها به هم می خورد و نه هیچ عُضو دستگاه قُدرت و از جمله آقای روحانی قصد یا منافعی در برهم زدن آن دارد. هدف او تصفیه یک خُرده حساب داخلی و چیدن نوک دسته ای از مواجب بگیران نمک نشناس است و نه بیشتر.

مُوازنه فقط هنگامی بهم خواهد خورد که خیل آنها که زیر این نابرابری رنج می کشند و نیازها و خواسته هایشان در فهرست ارجحیتها جایی نمی یابد، از پذیرش این مُعادله تن زنند، بر آن برآشوبند و برقراری اش را نامُمکن سازند. مردم مُعترضی که امروز در هر گوشه کشور سر بُلند کرده اند، در بهترین مسیر برای این کار هستند.