با کدام پول خواهند توانست چند موشک قد و نیم قد دیگر بسازند و منطقه و دنیا را تهدید کنند؟ مملکت وای و وایستان می شود! تنها چاره ای که در برابر خود می بینند آن است که “روز ملی استکبار ستیزی” به راه اندازند. کدام روز ملی؟ ملت در این ماجرا چکاره است؟

ده ها سال، رژیم عربده کشید و شعار مرگ بر آمریکا سر داد و سفارتخانه را اشغال کرد و آمریکا را شیطان بزرگ نامید. روز به روز وضعشان بدتر شد و آمریکا، حتی ککش هم نگزید. حالا می خواهند راه پیمایی سیزدهم آبان به راه اندازند. چه فایده ای برایشان دارد؟

کدام مشکل اقتصادی آن ها را حل خواهد کرد – این راه پیمایی نمایشی و فرمایشی؟ حالا ادعا می کنند که علمای اهل تشییع و تسنن اعلامیه داده و بارگشت تحریم ها را محکوم کرده اند. خوب، اعلامیه داده باشند و محکوم کرده باشند. مگر آن ها استاد اقتصاد هستند که اعلامیه آن ها بتواند راه چاره ای ارائه دهد. این بامبوک بازی ها چه دردی را از دردهای بی دوای اقتصاد رژیم، درمان خواهد کرد؟

حسن روحانی گفته است که سخت می شود، ولی موقت است و جای نگرانی نیست! این همان وعده های کلید نمادین در مبارزات انتخاباتی روحانی است که گفته بود همه قفل ها را با آن باز خواهد کرد و اکنون می بینیم که حتی قفل های باز را هم بسته است.

ظریف گفته بود که روز سیزدهم آبان هیچ اتفاقی رخ نخواهد داد. راست می گوید: اتفاق های عمده پیش از سیزده آبان رخ داده و از دوشنبه چهاردهم آبان ادامه خواهد یافت. یکشنبه ها در اروپا و آمریکا روز تعطیل است. شاید منظورشان، نخسی عدد سیزده بوده که به چهاردهم موکول شده است.

نگاه کنید ببینید که امروز در بازار ارز ایران چه می گذرد. تکلیف پول ملی ایران چه خواهد شد؟ اقتصاد مملکت بر درآمد نفت استوار است. وقتی این درآمد به حداقل رسید، حکومت با کدام پول خواهد توانست مملکت را اداره کند؟

دلشان خوش است که آمریکا به هشت کشور اجازه داده همچنان از ایران نفت خریداری کنند. این، یک اجازه محدود و موقت است. می بینیم که اکثر کمپانی های بزرگ خارجی معامله با حکومت ایران را متوقف کرده اند.

اروپا چند ماه است که تلاش می کند یک سازوکار جایگزین در برابر بازگشت تحریم ها بیابد. چه شد؟ چه راهکاری یافتند؟ حسن روحانی در سخنان خود ابراز بی تابی می کند و خطاب به اروپا و روسیه و چین می گوید که منتظریم، چکار کردید؟

روحانی پیشتر زبان به تهدید گشوده و گفته بود که اگر نگذارید ما نفتمان را بفروشیم، آنوقت فروش نفت همسایگان را نیز متوقف خواهیم کرد.

گفته بود که رژیم ایران نه تنها بر تنگه هرمز مسلط است و می تواند آن را ببندد، بلکه بر تنگه های دیگر هم تسلط دارد و آن ها را هم می تواند ببندد – که منظورش باب المندب بود، که حوثی های یمن تهدید می کنند موشک های ساخت حکومت ایران را به طرف نفتکش ها شلیک خواهند کرد..

چه شد؟ با این تهدید چه کسی را ترساندند؟ حالا آخوند علم الهدی نیز، سری توی سرها در می آورد و در نماز جمعه مشهد مژده می دهد که رژیم سراسر تنگه هرمز را مین گذاری کرده است.

اولا دروغ می کوید، زیرا اگر چنین کرده بودند، رفت و آمد کشتی ها بکلی متوقف می شد، و ثانیا، اگر رژیم ایران به چنین غلطی دست بزند، طوفان جنگ را با دست خود بر سر خویش فرود خواهد آورد که عاقبتش را خودتان بهتر می توانید حدس بزنید!

ببینید با اقتصاد یک کشور ثروتمند که درامد نفتش به سالی بیش از یکصد میلیارد دلار رسید، چه کرده اند. رژیم ایران باید پول خرید دارو و آذوقه برای مردم را از سوئیفت گدایی کند! مملکت را به دریوزگی کشانده اند.

اقتصاد ایران را ، که هنگام به قدرت رسیدنشان یک اقتصاد شکوفا بود، اکنون به یک بازار از تکاپو بازمانده، مبدل ساخته اند. با بیرون رفتن کمپانی های تولیدی بزرگ از بازار کار ایران، با این موج بیکاری چه می توانند بکنند؟

چه خاکی به سرشان بریزند؟ از علمای اَعلام خواهند خواست یک اعلامیه دیگر بدهند؟ مشکل بیکاری حل خواهد شد؟

فردا (یکشنبه) مردم را به خیابان بکشانند تا دوباره فریاد “مرگ بر استکبار” سر دهند؟ آن وقت آمریکا خواهد ترسید و دمش را روی کولش خواهد گذاشت و دَک خواهد شد؟ آن وقت، مملکت دوباره آباد خواهد گردید؟

در آن دوران طلاییِ درآمد یکصد میلیارد دلاری، احمدی نژاد پز داده بود که کشورهای دنیا زنبیل به دست، صف کشیده اند که از مراحم مالی حکومت ایران برخوردار شوند.

حالا نوبت خود رژیم است که زنبیل به دست گیرد، و در وادی چین و روسیه و برخی کشورهای دیگر به گدایی بپردازد! با کدام پول می خواهند به حاتم بخشی های خود به حماس و حزب الله و جهاد اسلامی و دیگر سازمان های ترور ادامه بدهند؟

نه فقط قادر به ادامه آن نخواهند بود، بلکه این بار خودشان باید دست تمنا به سوی چین و روسیه و دیگر کشورهای دراز کنند. ولی کیست که به این ورشکستگان به تقصیر، نگاهی بیاندازد؟

یادشان رفته است که حکومت معمر قذافی در لیبی، پس از چند سال سرکشی و یاغیگری، بالاخره گفت غلط کردم، اتم نمی خواهم، بیائید کارخانه های هسته ای ما را برچینید و تحریم ها را بردارید؟

اطلاع دارند که کره شمالی اعلام کرده که می خواهد برنامه های اتمی خود را برچیند؟ و از بازرسان بین المللی دعوت مرده که بیایند و آن را به چشم خود ببینند؟

یادشان رفته که خود خامنه ای نرمش قهرمانه اعلام کرد و به محدودیت های اعلام شده در برجام تن در دارد. حالا آقای روحانی، به دستور مقام معظم رهبری، به دنیا دهن کجی می کند و می گوید که ما دستور داده ایم مقدمات بازگشت غنی سازی بیست درصدی اورانیوم آماده شود.

امروز حتی ترکیه هم اعلام می کند که به هواپیماهای رژیم ایران سوخت نخواهد داد. دست کم یک شرکت هواپیمایی ایرانی ناچار شده پروازش را از طریق استانبول باطل کند.

کمپانی های خودرو سازی فرانسوی و کره جنوبی و کشورهای دیگر گفته اند که با ایران معامله نخواهند کرد. پس شما با این خیل بیکار شدگان چه می توانید بکنید؟

حرف خمینی را تکرار خواهید کرد که رژیم با استکبار جهانی می جنگد – و بعد هم علمای اعلام شما یک اعلامیه دیگر هم صادر کنند؟ تردیدی نیست که بازگشت تحریم های آمریکایی، اقتصاد نیمه ورشکسته شما را به آستانه ورشکستگی کامل خواهد کشاند.

می گویند که قرار است نرخ بنزین را چندین برابر کنند – آن هم در کشوری که روی ذخایر سرشار نفت آرمیده است. از هم اکنون از کوپنی کردن مایحتاج عمومی سخن می گویند.

روحانیون حکومتی با گستاخی می گویند که انسان برای زنده ماندن، نیازی ندارد سه وعده در روز غذا بخورد.

آمریکا می گوید که نمی خواهد ملت ایران گرسنه بماند – بلکه می خواهد موجباتی ایجاد کند که رژیم رفتار خویش را تغییر دهد و از فتنه گری دست بردارد و توان مالی سرزمین ایران را در راه تامین رفاه مردم خویش به کار گیرد.

سخنگوی وزارت خارجه رژیم اعلام می کند که “ملت عزیز ایران” به گفته او، از این رفتارهای آمریکا بیمی به دل راه نمی دهد. او به تجربه ملت ایران در دوران جنگ با عراق اشاره دارد. ولی این دوران با آن دوران سخت متفاوت است.

صدام قصد تسلط بر سرزمین پاک ایران را داشت و این در حالی که آمریکا می خواهد سرزمین ایران را از این رژیم پاکسازی کند و آن را از ادامه فتنه گری باز دارد.

این، ملت ایران را خرسند خواهد ساخت و به آمریکا، علیه رژیم دست همکاری خواهد داد. قرق است میان تهاجم صدام حسین، با تلاش کنونی آمریکا! این بار، ملت ایران با آنان همراهی نخواهد کرد. کور خوانده اند.

کلام آخر را ملت ایران بیان خواهد کرد و از هم اکنون باید خود را برای آن روز آماده سازد.

بی تردید، اعتصاب طولانی کامیونداران، اعتصاب آموزگاران و دبیران، و عملیات اعتراضی دیگر اقشار ملت در سراسر کشور، تا آنجا گسترش خواهد یافت که ممکن است پایه های رژیم را به کلی فرو ریزاند. بازگشت کامل تحریم ها می تواند پیش درآمد آن باشد.