شنبه، 25 مرداد ماه 1399 = 15-08 2020
باز شدن پای اسراییل به خلیج فارس و... باقی ماجرا
منصور امان
اسراییل چگونه به خلیج فارس آمد؟
یک کشور عربی حاشیه خلیج فارس تابوی سیاسی دُنیای عرب یعنی برقراری مُناسبات رسمی دیپلُماتیک با اسراییل را شکسته است و این نباید کسی را شگفت زده کند. در طول سه دهه گذشته محور درگیری در خاورمیانه هرچه بیشتر از بُحران اعراب و اسراییل به سمت بُحران اعراب و ج.ا چرخیده است. امارات مُتحده عربی فقط یک گام ناگُزیر در امتداد این پروسه برداشته و نامزدهای بعدی هم در راهند.
تا پیش از آنکه رژیم ولایت فقیه سودای "قُدرت منطقه ای" شدن را در سر بپرورد و با مُداخله گری و بی ثبات سازی همسایگان ایران کمر به تحقُق آن ببندد، موضوع سیاست در خاورمیانه را همواره درگیری فلسطین - اسراییل دیکته می کرد. حتی پیمان صُلح میان اسراییل و مصر (تنها کشور عربی که دو بار به جنگ با اسراییل پرداخت ) نیز تغییری در مضمون تحولات پدید نیاورد.
رژیم ولایت فقیه با سرمایه گذاری سنگین سیاسی و اقتصادی مُوفق شد آرایش نیروها در خاورمیانه را به سود اسراییل تغییر دهد و آنهم در حالی که تابلوی "آزادی قُدس" را بر سر در خیمه اش آویخته بود و برای "مردم مظلوم فلسطین" گریبان چاک می داد.
در چشم خلقهای عرب این ژست پوشالی مُدتها پیش از آنکه فشار میلیتاریستهای "تمدُن نوین اسلامی"، موجب تغییر در استراتژی امنیت ملی دولتهایشان بشود، رنگ باخته بود. آنها شاهد بوده اند که باند مُسلح لُبنانی (حزب الله) که حاکمان ایران می گویند برای آزادی فلسطین از چنگ یهودیها اجیر کرده اند، زن و مرد عرب را در سوریه سلاخی می کند و سپاه آزادیبخش قُدس شان در بغداد و بصره و نجف جوانان عراقی را به گُلوله می بندد.
تهدیدات و تنش آفرینی پیوسته حاکمان ج.ا که بر بال یک فرقه گرایی شیعی بیرحم و توسعه طلب حرکت می کند، فضای اجتماعی کشورهای عربی را که تا پیش از این مُهمترین مانع برای شکل گیری چنین سناریویی به شُمار می آمد، دُچار تحُول کرد. در کنار همبستگی با مردُم فلسطین، به تدریج نگرانی از دست اندازی مذهبی، آشوب و از میان رفتن بُنیادهای زیست و معیشت جای خود را باز کرد تا سرانجام این جوامع را در برابر انتخاب بگذارد.
عادی سازی مُناسبات امارات مُتحده عربی و اسراییل نتیجه گیری سیاسی از واقعیتی است که امروز و اینجا فاکت تولید می کند و سیاست و جوامع در خاورمیانه زیر تاثیر چگونگی و ترکیب آن قرار دارد. این به همان گونه که به معنای کاهش اهمیت مساله فلسطین در دُنیای عرب است، همزمان از یکپایگی رویکرد امنیتی اعراب و رانده شدن ج.ا به مرکز توجُه آن حکایت می کند.
برای ج.ا این تحوُل یک ضربه استراتژیک به حساب می آید. باز شدن پای اسراییل به خلیج فارس، یافتن پایگاه های سیاسی و قرار گرفتن "نظام" و طرحهای مورد مُناقشه اش زیر بینی تل آویو، آخرین وضعیتی است که مایل بود خود را در آن بیابد. امارات و اسراییل از همکاری نزدیک در پهنه های اقتصاد، توریسم، تکنولوژی پیشرفته، انرژی و امنیتی سُخن می گویند؛ یک توصیف گویا و با جُزییات از همه آنچه که جنگ سالاران ج.ا از این پس باید نگرانش باشند.
ایرانیان واقعی نه تنها با اسراییل مشکلی ندارند بلکه اسراییل و مردم آن را از صمیم قلب هم دوست دارند فراموش نکنیم که ملت ایران و اسراییل بیش از ۲۶۰۰ سال سابقه دوستی دارند
حتی همین امروز هم با وجود تمام شرارت ها و جنایات اخوندهای تبهکار و نوکرانی مانند حزب الله و حماس، مردم و دولت اسراییل هنوز نه تنها به ملت ایران پشت کرده اند بلکه حتی می توان گفت بزرگ‌ترین و تنها مدافع حقوق ملت ایران در دنیا و منطقه هستند
برای مثال می توان از نام خلیج پارس نام برد که در حالی نه تنها که تمام کشورهای عرب منطقه بلکه حتی کشورهای قریب و کمپانی های بزرگ با ندیده گرفتن تاریخ سه هزار ساله منطقه صرفا برای آرزای خودخواهی و پرروی خودشان و یا هم برای حفظ منافع شان به تحریف تاریخ دست می زنند، تنها کشور و مردمی که به حقوق تاریخی ما احترام می گذراند، مردم و دولت اسراییل
ايران و إسرائيل قرنهاست كه دوستى مشتركى دارند
تاريخ اين دوستى از زمان كورش بزرگ و منشور ازادى او شروع ميشود
اگر چه رژيم اسلامى در بوق خود ميدمد كه إسرائيل دشمن ماست اما ايرانيان تنها إسرائيل را دوست واقعى خود ميشمارند
ما از دوستى با اراذل و اوباش حزب الاه لبنان هيچ خيرى نديدم به جز بدبختى و فساد
روحت شاد رضا شاه
پایان جمهوری اسلامی بسیار بسیار نزدیک است شاید همین فردا صبح
بسیار کار پسندیده ای کردند، تا کور شود هر آن که نتواند دید!
نکته مهمی که در توافق بین اسرائیل و امارات نهفته در مورد نقش ایران در منطقه پس از جمهوری اسلامی است * چون اینجا در ۷۰۰ کلمه نمی شود وارد بحث‌های پیچیده شد در نتیجه بسیار مختصر و کوتاه میگویم که این پیمان بین اسرائیل و امارات خبر خوش در مورد ایران فردا است * امارات و اصولا کشورهای عربی در استراتژی سیاست‌های خود برای پنجاه سال آینده در مورد منطقه به این نتیجه رسیده‌ا‌ند که ایران فردا یک ایران بسیار قدرتمند خواهد بود * ایرانی سکولار لاییکی که کشورهای عربی مسلمان و البته ترکیه مسلمان نمی خواهند از هر لحاظ به آن ایران وابسته شوند *
پیمان اسرائیل و امارات در واقع پیش درامدی است برای ایجاد یک شبیه سازی از دید اقتصادی و امنیتی شبیه اتحادیه اروپا اما این بار یک اتحادیه عرب اسرائیل بیخ گوش ایران قدرتمند پس از جمهوری اسلامی * بحثی که پس از آزادی ایران کم کم رنگ و ساختار آن برای همگان آشکار خواهد شد *
مهم این است که کشورهای منطقه آینده ایران را بسیار روشن دیده‌ا‌ند و از هم اکنون در پی پیاده کردن پایه و استراتژی هستند که چگونه بتوانند در کنار ایران قدرتمند فردا بدون رفتن زیر چتر ایران زندگی کنند * این نکته حساس و پیام حساسی است که در پیمان اسرائیل و امارات نهفته که باید ایرانیان را امروز بسیار نسبت به آینده ایران پس از جمهوری اسلامی امیدوار کند *
من فکر میکنم همه بحث های ما امروز باید در حول محور چه باید کرد بچرخد باید هشتگی با عنوان "اعتصابات سراسری" در همه جا نشر دهیم و کل جامعه ایران را به تشویق و تداوم اعتصابات عمومی و سراسری برای نجات وطن وادار نمود تعلل، سستی، بیخیالی و عدم اعتنا به منافع و خواسته های یکدیگر بس است
یکی از دست آوردهای مشخص و دنبال شدۀ "سیاست مماشات با حکومت ولایت فقیه مردمخوار!"