به گزارش ایران کارگر، در این نامه آمده است: ما قریب به ۲۶۳ نفر از جوانان استان بوشهر با تحصیلات عالی دانشگاهی هستیم که هرکدام تا قبل از این بعضاً مشاغلی نیز داشته‌ایم که بنا به وعده‌های فراوان، آن مشاغل را ترک گفته و کمر همت جهت خدمت در صنعت نفت بسته بودیم.

نمی‌دانید چه شور و شعفی داشتند خانواده‌های ما وقتی ما مشغول به کار شده بودیم؛ اما قصه ما تلخ شد و شادی ما خیلی زود به تلخی رسید.

حقوق و بیمه ما نسبت به ماه‌های اول کمتر شد. به این هم راضی بودیم؛ اما این هم نماند و حقوق و بیمه قطع شد و ما ماندیم با خانواده‌های چشم‌انتظاری که حالا چشم‌هایشان به ما دوخته شده است. ما هیچ حرفی جز شرمندگی نداشتیم و بعضاً حتی کرایه رفتن تا خانه‌هایمان و سر زدن به فرزندانمان را هم نداشتیم.»

این کارگران در نامه خود نوشته‌اند که «ما حتی نمی‌توانیم به صورت همسر و فرزندانمان نگاه کنیم و شرمنده هستیم از اینکه بگوییم بعضاً در عسلویه نان خشک جمع می‌کنیم تا بعد از ۱۴ روز، کرایه رفتن به خانه‌هایمان را داشته باشیم و به خانواده‌هایمان هر بار باید وعده‌های تکراری و دروغ بدهیم که به زودی حقوق به ما خواهند داد.