برخلافِ دوستان (اصلاح طلب) دیگر، من آمدن ظریف و رئیس جمهور شدنش را بی‌حاصل دانستم. جدایِ از عقبه اجتماعی ظریف (تحصیلات و اقامت طولانی درآمریکا) مشکل اساسی‌ترِ نظام با ظریف همان داستانِ تقابل "میدان با دیپلماسی" است. ظریف نه به دشمنی با آمریکا اعتقاد دارد نه به دشمنی بااروپا یا نابودی اسرائیل و صدور انقلاب. درحالیکه اینها، عمود خیمه ایدئولوژیک نظام است.

بعنوانِ رئیس‌جمهور، اگر ظریف خواسته باشد با این مبانی همراهی نکند، میشود داستانِ اختلافش با سردار سلیمانی و تسلیم میدان شدن. اگر همراهی نماید که می‌شود تکرارِ داستانِ ریاست جمهوری روحانی و ۲۴میلیون رای بی حاصل.

شماری ازدوستان اصلاح‌طلب بشدت به مطالبم اعتراض کرده و گفتند بنده سوء استفاده از سخنان آقای ظریف در آن نوارکرده‌ام. من را متهم کردند که می‌خواهم بینِ ایشان و سردارسلیمانی اختلاف بیاندازم. درحالیکه ایشان مُرید وعاشق سردار سلیمانی بودند و برخلاف نگاه بنده، اساساً دوگانگی میانِ میدان و دیپلماسی وجود ندارد. هر دو بخشی از نظام هستند و بعد هم مثالهای زیادی آوردند که حکایت ازعمقِ ارادتِ آقای ظریف به سردار سلیمانی و سیاست‌های انقلابی ایشان می‌کرد.

دستِ آخرهم بنده، خانم فائزه هاشمی و آقایِ تاجزاده را مصداق تندروهایِ جبهه پایداری در میان اصلاح طلبان دانستند که تنها هنرمان، خدشه وارد ساختن به وحدتِ ملّی و ریختنِ آب به آسیاب دشمنان نظام است.

ماتم برده بود به این سخنان... گفتم اگر سردار سلیمانی و ظریف یک روح بودند در دو پیکر، پس چرا ظریف بعد از آن سخنان آنچنان مورد حمله شدید آقایان رئیسی، قالیباف، کیهان، صدا وسیما، نمایندگان مجلس و... قرارگرفت؟ آنچنان در دهانِ وی کوبیدند که چه حقّی داشته اساساً نام سردار سلیمانی را بیاورد؟ اگر آقای ظریف رئیس‌جمهور میشد، آیا بجز اطاعت محض از میدان گزینه دیگری میداشت؟