این روز‌ها در میان شلوغی‌های اخبار کرونا، صدای اعتراض فعالان محیط زیست به مالچ پاشی کمتر به گوش رسید.

طبق اظهارات فعالان محیط زیستی گویا متولیان امر تعهدی سخت به اجرای کار ۵۰ ساله مالچ پاشی دارند و بر خلاف نظر کارشناسان محیط و فعالان محیط زیست که انجام مالچ پاشی را تأیید نمی‌کنند به این کار اصراری وافر دارند و شاید هم آن گونه که برخی می‌گویند مالچ پاشی برای مسئولان محیط زیست، دستوری است که باید انجام دهند. سکوت در برابر اعتراض حامیان محیط زیست از سوی مقامات استانی به ویژه استاندار آن هم درباره چنین موضوع مهمی خود می‌تواند تا حدی بر اهمیت منافع حامیان مالچ پاشی صحه بگذارد.

به نظر می‌رسد برای حفظ دستاورد فعالان محیط زیستی در راستای توقف مالچ پاشی باید به رساتر شدن صدای این اعتراضات کمک کرد تا شاید توقف مالچ پاشی برای همیشه باشد و نکند باز در میان غوغای کرونا مالچ پاشی از جای دیگری آغاز شود و صدای اعتراض فعالان محیط زیستی شنیده نشود.

"مالچ" نوعی پوشش است که برای تثبیت شن‌های روان در مناطق بیابانی و مقابله با ریزگرد‌ها به کار می‌رود کاری که هر چند قدمتی ۵۰ ساله دارد، اما ۱۰ سال است با اعتراض فعالان محیط زیستی مواجه است. محمد درویش، عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع کشور در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: مالچ پاشی باعث می‌شود سطح زمین گرم‌تر شود؛ در نتیجه اختلاف دما افزایش پیدا می‌کند و بسیاری از جانداران ریز از بین خواهند رفت. اکوسیستم آسیب خواهد دید و بارندگی‌های که اتفاق می‌افتد به جای اینکه در زیر زمین نفوذ کند در سطح زمین جمع و تبخیر می‌شود. مالچ پاشی باعث می‌شود سطح زمین مسموم شود و جانداران آسیب ببینند و این‌ها خطرات جدی هستند که باید آن‌ها را درنظر بگیریم.