یکی از این زنان محروم که تا قبل از شرایط کرونا با دایر کردن یک آرایشگاه زنانه استیجاری، در جنوب غرب تهران، خرج زندگی خود و دو فرزند دانش‌‌آموز خود را تامین می‌کرد، از ابتدای اسفند دیگر درآمدی نداشته است.

وی در ادامه می‌گوید که بعد از شیوع کرونا مردم دیگر رغبتی به آمدن به آرایشگاه نداشتند و بعد هم که طی اطلاعیه‌ای مسئولان دولت اعلام کردند که آرایشگاه‌های زنانه تا اطلاع ثانونی تعطیل است.

وی اکنون، بیش از پنجاه روز است که با ماندن در خانه هیچ درآمدی نداشته است و با همان مبلغی که از قبل پس‌انداز کرده بود، تاکنون خرج غذا و زندگی بچه‌هایش به همراه اجاره خانه را پرداخته است.

طی این مدت البته با وجود تعطیل بودن کاسبی، صاحب ملک هم در اسفند و هم در فروردین ماه، از او اجاره مغازه گرفته است؛ پول آب و برق و تلفن آرایشگاه تعطیل را هم هرجور بوده با قرض و قوله پرداخته است و حالا کفگیر به ته دیگ خورده است و دیگر آه در بساط ندارد.

وی می‌گوید: «کاش لااقل ماهی دو یا سه میلیون تومان به زنانی مثل من می‌پرداختند؛ به خدا از جایی کم نمی‌شد.»جیف لوگو تلگرام ایران کارگر
این زن سرپرست خانواده در قسمتی دیگر از وضعیت اسفناک بعد از تعطیلی ناشی از کرونا می‌گوید: «حالا ما مانده‌ایم تنها؛ تنها مانده‌ایم با همان یک میلیون تومان وام ناچیزی که قرار است اردیبهشت ماه به حسابم بریزند؛ یک میلیون تومان به چه دردم می‌خورد؛ فقط ماهی نزدیک به دو میلیون تومان، اجاره مغازه می‌دهم!»

در پی اطلاعیه دولت این زن نمی‌تواند کار کند، هیچ راه جایگزینی که بتواند اجاره خانه، اجاره مغازه و خرج خورد و خوراک فرزندانش را تامین کند، وجود ندارد.

همچنین، هیچ طرح حمایتی برای زنان سرپرست خانوار که به دلیل تعطیلی و بیکاری قادر به تامین زندگی خود و فرزندانشان نیستند در نظر گرفته نشده است.

این زن سرپرست خانوار در ادامه می‌گوید: «ما دو ماه است بیکاریم و اصطلاحاً از جیب می‌خوریم؛ به نظر می‌رسد که تمام اردیبهشت ماه را نیز قرار است بیکار بمانیم و حق بازکردن مغازه‌ها را نداشته باشیم؛ آیا هیچ فکر کرده‌اند که من، یک زن تنها از کجا باید بیاورم برای فرزندانم، غذا تهیه کنم؟ همان روزی یک وعده نان و تخم مرغ هم پولش چقدر می‌شود؟! پول آن را هم دیگر ندارم!»